ORFEUSZ
to realnie niegdyś
żyjący król Tracji - kraju, 
który obejmował niegdyś 
obszar dzisiejszej Bułgarii,
Grecji i Turcji.

 

Najnowsze
badania wykazały,
że królowie Tracji mieli
słowiańską haplogrupę, 
R1a1 (Y-DNA). 

 

Znaczy to, że Orfeusz, był...  Słowianinem. Rozpropagowana przez niego
WIEDZA na temat bogów i życia po śmierci, "wylansowała" naturalną potrzebę, ba - nawet konieczność doskonalenia się na Ziemi! -   Wszystko to jest owocem naszej, słowiańskiej kultury!

 

Orfizm
traktowany był
przez historyków
z przymrużeniem oka
- aż do 1962r., kiedy to
w grobowcu koło Salonik
odnaleziono tzw. papirus
z Derveni. 

 

Od tego czasu 
Orfeuszowi przypisuje
się rzeczywiste autorstwo 
bogatych zbiorów poezji
lirycznej. 

 

W starożytnej Grecji uznawany był za pierwszego SZAMANA, 
która zstąpił do Hadesu i stamtąd powrócił. Używał do tego, jak sądzę, naszej ruty (ayahuaski) - do dziś stosowanej przez szamanów dalekiego Wschodu do kontaktów z zaświatami (odprawiania "dziadów").

 

WV w. p.n.e., 
w Helladzie został
ogłoszony za twórcę
wszelkich wtajemniczeń
i za ojca mitów. 

 

On to bowiem 
ustanowił misteria,
które obudziły, a potem
kształtowały religijnego
ducha Greków.

 

Stał się też przywódcą filozofów,
pragnących stworzyć to, czego sama pragnę od zawsze - "raj na Ziemi". Stworzył również podstawy sądów, 
będących fundamentem społecznej i narodowej jedności Hellady.  

 

Ogólnie
wywarł przeogromny
wpływ na ukształtowanie
się myśli greckiej czyli tego
wszystkiego, co zwiemy
dziś kolebką naszej
kultury.

 

ORFICY 
byli samodzielnie
działającymi, białymi
szamanami. Nie tworzyli 
żadnych wspólnot, sekt czy
klasztorów....

 

Rozwinęli jedynie system nauczycieli
- terapeutów i - kierując się Uniwersalnym Prawem Kosmosu - dawali przykład godnego życia. M.in. położyli kres składnia bogom krwawych ofiar i (poza rytualną ucztą) stali się wegetarianami. 

 

Preferowali 
godne postępowanie 
i praktyki oczyszczające 
(ceremonie), dzięki którym 
 mogli eliminować w sobie
pierwiastek zła, a rozwijać...
element boski.

 

Dbali o czystość
sumienia i - obowiązującą
wszystkie żywe istoty - wzajemną
miłość. - Charakteryzowało ich
dążenie do doskonałości,
do szczęścia...

 

Wzorujący się
na nich człowiek wkraczał na ścieżkę, uwalniającą go stopniowo od cierpienia i kar pośmiertnych (karmy).

 

ORFICY wierzyli
(i nadal wierzą), że
świat stworzyła MIŁOŚĆ
- podstawowa siła Kosmosu,
metafizyczne źródło
wszelkiego życia
i piękna!!!

 

Twierdzili, że
jest "jeden Zeus, 
jeden Hades, jeden
Helios, jeden Dionizos
- jeden Bóg w rzeczach
wszystkich.

 

Z jednego wszystko powstaje
 i w jednym się pogrąża, a zatem - pomimo zewnętrznych różnic - wszystko jest wewnętrznie tożsame."

 

Uznawali: 
jedność wszechrzeczy,
harmonię Natury,
nieśmiertelność ducha,
reinkarnację i karmę,
astrologię... 

 

Nurt ten 
jest ściśle związany 
z przekonaniem o wędrówce 
dusz, które na skutek
"konieczności wypicia 
wód z rzeki Lete",

 

zapominają swoje
poprzednie wcielenia, pobyt w zaświatach i zadania, które wyznaczyły sobie na obecną inkarnację.

 

Prawdziwe
POZNANIE polega
u orfików na przypominaniu
sobie zarówno tego, kim się
jest jak również całej
wiedzy duchowej
sprzed wcielenia. 

 

Platon,
twierdził nawet,
że całe ludzkie uczenie
się jest jedynie przypominaniem
sobie tego, co człowiek
w głębi ducha już wie..

 

Owa wewnętrzna MĄDROŚĆ
- pranauka ludzkości - oparta była, jest i będzie na o wiele bogatszym od świat myśli przekazie obrazowym.

 

Nie sposób
jej opowiedzieć, przekazać,
doświadczyć... inaczej, jak
przez WIZJE, dostępne
większości ludzi tylko
w trakcie ceremonii.

 

Energię
orficy czerpali
z "pieśni Orfeusza"
- utworów o charakterze
miłosnym.

 

Ich dźwięki odzwierciedlają
harmonię, zawartą także w świętej geometrii i oddziałują na całą Naturę, zaś treści posiadają istotne przesłanie dla ludzi.

 

Na dzisiejszych
ceremoniach wzbogacamy
ją o dorobek całej ludzkości,
a starannie dobrane wibracje
muzyczne kierują wizje na
najwyższe tory.

 

 

 

Misteria orfickie
dają też szansę na życie
doczesne w sposób bardziej
świadomy niż dotychczas.

 

Otwierają nas
na miłość, szczęście
i dobrobyt. Uczą, jak
tworzyć siebie i otaczającą
nas rzeczywistość - tak, by
doświadczyć spełnienia -
w harmonii z CAŁOŚCIĄ.

 

Kolejno 
odprawiane rytuały stopniowo przygotowują adeptów do spotkania z Bogiem, doświadczanym jako ŚWIATŁO. Orfeusz bowiem oznacza "tego, który uzdrawia światłem".

 

Orficy wierzyli,
że gdy wszyscy ludzie
będą uzdrowieni światłem,
we Wszechświecie
zapanuje radość
i harmonia. 

 

Grecki uczony
i filozof (uczeń i przyjciel 
Arystotelesa), Teofrast,
opisując człowieka
cnotliwego, twierdził,
że...

 

"...co miesiąc do orfickich kapłanów
idzie z żoną i z dziećmi, odnawiać obrzęd wtajemniczeń."  Bo w myśl Platona; ".... jedynie mąż, który (...) wciąż doskonałych dokonuje wtajemniczeń, staje się naprawdę doskonałym 

 

(...) jedynie umysł
miłośnika mądrości
otrzymuje skrzydła. ..."

 

Orficy kładli duży
nacisk na towarzyszące
misteriom nauki duchowe,
transformację, wewnętrzną
przemianę siebie i powolną
przemianę świata.
- Szare na złote. 

 

Przekazy i nauki kapłanów
ograniczały się do przybliżenia podstawowych praw Kosmosu. Resztę.... skrywała tajemnica, bo - jak rzekł Platon:  "...nie jest to racjonalne, jak matematyka, i nie daje się ująć w słowa."

 

Osobiste przeżycie
w trakcie ceremonii zostawia
każdemu uczestnikowi duży
margines indywidualnego
postrzegania. Pozwala
na pielęgnowanie 
własnej Prawdy.

 

W orfiźmie bowiem 
każdy ma podążać własną
ścieżką (nie deptać po
cudzych śladach).

 

Stawiając na nauki
duchowe i filozofię ORFIZM skupiał wokół siebie elity. Do najbardziej znanych postaci tego nurtu należał Pitagoras i Platon.

 

Zwykli ludzie
- celem uzyskania
wiedzy o życiu po śmierci
- korzystali tłumnie z misteriów
eluzyjskich, patrz: Równonoc
Jesienna w Kalendarzu ceremonialnym.

 

Ciężko chorzy
udawali się do świątyni
Asklepiosa (Eskulapa),
patrz: Mit Eskulapa
oraz Ceremonie Eskulapa

  

Misteria orfickie wyróżniał
charakter kameralny, tak ja to ma miejsce dzisiaj, w mojej holenderskiej pustelni. - Odprawiano je w miejscach MOCY - w domach, na łonie natury lub w małych kapliczkach.

 

Na podstawie
papirusu z Derveni
możemy przypuszczać,
że orficy ostro krytykowali
jednorazowe wtajemniczenia
o charakterze masowym; "...

 

Nie dziwi mnie,
że ci z ludzie, którzy
wtajemniczając się
w miastach...

 

 zobaczyli rzeczy święte, że oni
najmniej rozumieją..., (...) gdy zostaną już wtajemniczeni, odchodzą nim [rzeczywiście] zdobędą wiedzę i [o nic już] nie pytają, jakoby już zrozumieli coś z tych rzeczy, które widzieli, usłyszeli bądź się nauczyli;

 

politowania zaś
[godni są] dlatego, że
nie starczy im, że wydają
pieniądze, to jeszcze
odchodzą pozbawieni
wiedzy."

 

Intencją tak
napastowanych, masowych
spotkań było jednak tylko
wzmocnienie wiary i
likwidacja lęku
przed śmiercią. 

 

Nie wszyscy bowiem muszą
pragnąć pogłębiania Wiedzy. Nie wszyscy chcą uzdrawiać się światłem, nie wszyscy czują powołanie, by leczyć nim cały świat. - Każdy poziom ma inne potrzeby, innych nauczycieli i... Niech tak zostanie.

Ja pozostanę wierna tradycji orfickiej.

 

 

 

Jego żona, nimfa
Eurydyka, obdarzona była
nieziemską urodą o szczególnej
MOCY zniewalania każdego,
kto tylko na nią spojrzał.
Trudno było się w niej 
nie zakochać.

 

I to ją w końcu  
zgubiło! - Uciekając 
przed pewnym narwańcem, 
nadepnęła na żmiję, została
ukąszona i... odeszła
w zaświaty.

 

Po śmierci ukochanej  
Orfeusz nie potrafił pogodzić się z tak bolesną stratą i... Postanowił za wszelką cenę odzyskać miłość swego życia.

 

Zdecydowany 
na wszystko udał
się więc do Hadesu.

 

Urzekającą muzyką
uśpił czujność Cerbera
i oczarował Charona, który
przewiózł go na drugą
stronę Styksu.

 

A gdy wreszcie
stanął przed władcą podziemi, wylał swoje skargi i żale w postaci przejmujących do bólu pieśni.

 

Hades i Persefona
ulegli tak wielkiemu
wzruszeniu, że pozwolili 
zabrać Eurydykę z powrotem
pod rozgwieżdżone niebo.

 

Postawili jednak
warunek; Orfeusz podąży
przodem i dopóki nie wyjdą
z królestwa zmarłych, nie
wolno mu obejrzeć się
za siebie.

 

Niestety,
nieufność wobec Hadesa i chęć ujrzenia ukochanej były silniejsze.... I tak -  przez krótką chwilę słabości - Orfeusz stracił Eurydykę "na zawsze".

...

 

Znany nam
dobrze wątek erotyczny
jest zaledwie jednym z elementów
bogatego kompleksu mitologicznego
na temat Orfeusza. 

 

Niewątpliwie
MIŁOŚĆ stanowiła
o jego człowieczeństwie,...

 

...jednak cierpienie,
z jakim udał się do hadesu, dotyczyło nie tylko Eurydyki, ale i ogromu bólu wszystkich śmiertelników.

 

Pobyt w zaświatach
dał mu ZROZUMIENIE m.in.
zależności losu duszy ludzkiej
od tego, jak człowiek żył
na ziemi.

 

Pojął,w jaki sposób
ludzie własnoręcznie
przekreślają swoje szanse
na dobro i piękno. Zrozumiał
reguły, jakimi kieruje się
ziemskie szczęście.

 

Tych właśnie reguł uczę
od nie pamiętam kiedy, a sformułowałam je przed laty, w książce o piramidach ( udostępniam z tego jeden rozdział: Zobacz mój tekst o obrazach duszy.)

 

Błąd Orfeusza, 
który dla jednego 
spojrzenia  stracił "z
oczu cel", jest na tej
ścieżce wręcz archetypowy
i stanowi dla nas cenną
lekcję.

 

      ...

 

Orfeusz przetrwał
w ludzkiej pamięci
do dziś jako bohaterski
podróżnik w zaświaty i
najwierniejszy kochanek...

 

Pozostanie jednak twórcą mitów i misteriów;
chyba niesłusznie uważanych dzisiaj za greckie, wywarł też ogromny wpływ na kształtowanie się pierwotnego Chrześcijaństwa.

 

 

 

 ...

 

Mistrzem
Orfeusza miał być
jego ojciec, Apollo 
- bóg Słońca.

 

W rzeczywistości
był to wielki kapłan
świątyni Słońca z mitycznej
Hiperborei -  biologiczny 
ojciec pierwszych szamanów 
(Orfeusza i Asklepiosa).

 

Uważany jest za patrona
wszystkich szamańskich następców. - Ekstatyczne wizje , uzyskane pod wpływem  bębnów i śpiewu, zsyłane mają być... właśnie przez Apollona.

 

W misteriach
orfickich Apollo
pełnił ważną funkcję
jako dający nowe
życie.

 

Tradycja ta
przeniesiona została 
(tak samo, jak sam Apollo)
z Hiperborei, gdzie - aby zostać
prawdziwym „Aryjczykiem" (szlachetnym
panem...), konieczna była, prócz krwi,
duchowa inicjacja w postaci
„drugich narodzin".

 

Dziś, gdy ktoś ma szczęście zetknąć się z energią Apollona,
przeżywa w istocie spotkanie z nieopisaną mocą, w pewnym sensie z "władzą" i opiekuńczą potęgą "ojcowskiej" miłości. Wielu bierze go za Jezusam, gdyż w istocie Jezus zajął właśnie jego miejsce.
(Patrz: Kalendarz Świąt, PRZESILENIE ZIMOWE) 

 

 

Symbolem Apolla
jest - naturalnie - Słońce.
- Orfeusz często wstępował
na górę Pangajon, by witać
pierwsze jego promienie
i oddać bogu hołd.

 

Echem tego 
wśród Słowian był
utrzymujący się jeszcze
długo po chrystianizacji
zwyczaj pokłonu i modlitwy
do wschodzącego
Słońca. 

 

Tradycja ta
kultywowana jest w wielu kulturach do dziś, głównie w jodze jako  Surya Namaskar.

 

Gdy byłam
jeszcze nauczycielką
kundalini jogi, praktykowałam
Surya Namaskar - jak małpka; 
właściwa postawa, dłonie
przed piersi, głęboki
wdech, pokłon ...

 

- Odkąd ucięłam
sobie ze Słońcem
własną pogawędkę,
rozumiem to wszystko
zupełnie, zupełnie
inaczej. 

 

 

 

Wywrotowe
przekonanie, że
religia jest sprawą
indywidualnej duszy,
a nie obowiązku człowieka
wobec Administracji,
przesądziły o upadku
orfizmu. 

 

Z czasem
- na ścieżce "od
wizji do myśli" - ruch
ten powoli ustąpił
filozofii.

 

Nauki tajemne
Orfeusza zostały potem zmodyfikowane przez pitagorejczyków i stały się ich główną filozofią.

 

Powrót
ORFIZMU zwiastuje
powrót duchowej
wolności. 

 

Zatem pozwólmy
mu się odrodzić i
wspierajmy jego dalszy
rozwój!

 

Jest to - mam nadzieję -
początek Nowej Ery (Ery Słowian) oraz zapowiedzianego tysiąca lat pokoju, harmonii i szczęśliwości.