Tempo życia, 
psychoterapie, ogrom chemicznych cud-leków
i MAGIA reklam całkowicie już oderwały większość 
z nas od korzeni.

Tymczasem profesja szamańska 
nie należy do zawodów "modnych" czy sezonowych.
- Ludzkość jest tak skonstruowana, że niezależnie
od szerokości geograficznej, miłościwie nam panujących
przywódców czy powszechnych aktów wiary, co któryś
przedstawiciel KAŻDEJ społeczności najzwyczajniej
w świecie rodzi się... szamanem.

W kulturze
plemiennej sprawa jest prosta!
- Czarownik stanowi postać centralną, jego plemię 
otacza go wielkim szacunkiem i respektem, a doceniany
i hojnie nagradzany szaman najpierw wyławia, a potem
zapewnia młodym adeptom sprawdzone od pokoleń 
szkolenie.

- Świat cywilizacji,
niestety, mocno skomplikował proste sprawy,
bo u nas powołany do szamanizmu człowiek
na każdym kroku spotyka się z brakiem zrozumienia,
a o jakimkolwiek wsparciu bądź szacunku społecznym
lepiej od razu zapomnieć.

Na drodze
poszukiwań jedyną jego podporą ma być 
religia lub psychiatria, przy czym obie traktują 
go raczej jak dziwadło. Nic zatem dziwnego w tym,
że uzdolniony adept czuje się zbędny, zagubiony
i wiecznie wyobcowany nie bardzo wie, co robi
na tej planecie. Wydaje mu się, że nikt go nie rozumie
i nie potrzebuje, a najgorsze jest to, że nie rozumie
samego siebie i nękany melancholią pędzi marny żywot
poniżej swoich potencjałów. Zazwyczaj ma też ogromny 
problem z wyborem życiowej drogi.

- Niektóre "szamaniątka" ochoczo sięgają więc po narkotyki,
mądrzejsze - wyłącznie po rośliny psychoaktywne, ale...
Bez wiedzy o tradcji, bez korzeni, bez przewodnictwa
i nauk starszyzny i tak znajdują się na drodze do nikąd.

Jedną z "reguł gry"
na ziemskim padole jest to, że człowiek w ogóle
nie pamięta, kim jest ani po co się inkarnował. 

Każdy z nas zmuszony jest to dopiero odkryć. 
Drogą dedukcji, przez intuicję, sny, podszepty
i badanie własnych skłonności.  
O powołaniu przypominają nam często tzw. przypadki,
rologiainformacje z prasy, radia, tv... Czasem są to słowa,
zasłyszane na ulicy, wskazówki od przyjaciół czy
spotykanych ludzi...
Najbardziej bezbłędnym drogowskazem pozostaje jednak
zawsze cichuteńki głos własnego serca.I choć w dzisiejszym
świecie, trudno jest go usłyszeć... Ten wewnętrzny podszept
nieomylnie i konsekwentnie popycha nas ku samorealizacji.

Nieustannie zatem poszukujemy
i uczymy się od różnej maści nauczycieli samorozwoju;
od mistrzów jogi lub reiki, tybetańskich mnichów, kapłanów zen,
najdziwniejszych trenerów, hipnotyzerów i terapeutów, a nierzadko
od zwykłych oszołomów (od nich też wiele się można nauzcyć).

W każdym przypadku jak dzieci we mgle musimy wykazać
się olbrzymią mocą i hartem ducha, by w owej niebezpiecznej
strefie - na Ziemi - jakoś się odnaleźć i URZECZYWISTNIĆ.

Oczywiście wszystko to
ma również zakże dobre strony, np. nie musimy podążać
"jedynie słuszną" drogą po śladach naszych rodów. Przeciwnie!
Możemy śmiało miksować różne prądy duchowe i tworzyć
całkiem nowe kierunki. Nic nas nie ogranicza!

Jest to jednak
jedyny pozytyw takiego obrotu sprawy, bo piętrzące się
przed nami przeszkody są o wiele, wiele trudniejsze.

A gdy jakimś cudem
uda nam się przebić ze swoją innością i jakoś tam 
się zrealizować, stajemy w obliczu "konkurencji",
złożonej z cwaniaków, szurniętych ekscentryków,
przebierańców, showmanów, chorych psychicznie
i ćpunów.
- Na pierwszy rzut oka trudno nas od nich odróżnić.
Dlatego warto poznać kryteria, które wszystkim
pozwolą rozpoznać, "kto wariat, a kto poeta"...

Bardzo typowe jest...
urodzenie "w czepku" lub z jakimś upośledzeniem, kalectwem
czy dziwactwem, np. z dodatkowym palcem u nogi lub ręki.
- Posiadała go Anna Bolleyn, druga żona Henryka VIII. 
I zapewne z racji szamańskiej mocy odważyła się sięgnąć
po "niemożliwe", czym doprowadziła do wyzwolenia Anglii
spod władzy Watykanu.

Jednak.... Jej chwała okazała się iluzją, natomiast
szamańska anomalia jako ówczesny "znak diabła"
w niesprzyjających okolicznościach dodatkowo
tylko jej zaszkodziła.

 Foto: Kadr z filmu "Anna tysiąca dni".

Podobnym znakiem
może być źrenica, pokrywająca tęczówkę, 
odwrócone widzenie lub garb. - Na Syberii jakakolwiek 
"zbędna" część szkieletu do dziś nosi miano
"kości szamańskiej".

W każdym jednym przypadku szaman posiada jakiś stygmat
- widoczny znak inności; jaskrawo odmienną osobowość,
nieprzeciętną inteligencję, bystrość i zręczność umysłu,
niecodzienną wrażliwość, bogatą wyobraźnię i...
ognisty temperament (wyraźną nerwowość). Bo mały
szaman więcej od innych ludzi widzi, czuje i silnie reaguje
na wszystkie możliwe bodźce.

Od wczesnych lat
lubi samotne wyprawy, chętnie obcuje ze swoim światem
wewnętrznym i łatwiej tworzy związki ze zwierzętami 
niż z innymi dziećmi czy jakimkolwiek z ludzi. 

We snach sięga do innych wymiarów czasoprzestrzeni
i nawet na jawie dostrzega istoty z zaświatów, które próbują
nawiązać z nim kontakt. Objawia też nagły lęk w przypadku,
gdy chcą mu zaszkodzić. A gdy otwarcie o tym mówi, uważany
bywa za fantastę i często spotyka się z ogólną dezaprobatą. 

Większość cywilizowanych rodziców ubolewa, że ich pociecha
wyraźnie odstaje od reszty. Często szukają więc pomocy
u psychiatrów bądź psychologów, a ci, niestety - o szamanizmie
wiedzą raczej niewiele (o ile w ogóle coś wiedzą).

Najczęściej 
diagnoza "ekspertów"  jest błędna i szamaniątko zostaje zmuszone,
grzecznie przystosować się do głęboko chorego społeczeństwa.

U Eskimosów 
warunkiem, jaki stawia się adeptowi, jest śmierć kliniczna i
przynajmniej trzydniowy pobyt w zaświatach. W Amazonii znakiem
szamańskiego powołania może być np. rażenie piorunem,
a - ponieważ przodkowie Indian wywodzą się z azjatyckich obszarów
Słowian - źródła tej wiedzy należy szukać właśnie u nas! - Tu wszystko,
czego dotknął swym boskim palcem Perun, stawało się uświęcone
(tzn. docenione przez Gromowładnego)! Wierzono też, że spożycie
popiołu z miejsca uderzenia pioruna obdarza człowieka długowiecznością.
Istotne jest także i to, że szamanizm od zawsze był u nas domeną kobiet!!!
Stąd stroje szamanów do dziś zawierają elementy kobiece i zwyczaj ten
przejęli kapłani różnych religii. Kapłani katolików także noszą "sukienki"

Szamani Czukonów (Syberia)
celowo upodobniają się do kobiecych duchów; odtwarzają kobiece
zachowania i mówią językiem kobiet. Podobnie jest w Ameryce
od rejonów arktycznych po Amazonię. Trudno bowiem przyznać komuś
szamańskie powołanie, jeśli obok męskiego temperamentu zabraknie mu
cech, uważanych powszechnie za kobiece; odporność, intuicja, tkliwość,
umiejętność współczucia i nad wyraz mocne, a przy tym niezwykle
czułe serce.

Na całym
świecie czarownicy MUSZĄ więc być (po części) kobietami, 
nie brak więc wśród nas gejów,  jak również i artystów.

Utalentowany twórca,
który systematycznie ulega NATCHNIENIU i POSZEPTOM
z innych wymiarów, musi mieć z owymi innymi wymiarami
stałą łączność.
- To właśnie jest szamanizm!

I na odwrót.
Każdy szaman jest również po trosze...artystą! 
I jednym ze znaków, po których rozpoznaje się przyszłego
szamana, jest wielu kulturach niezaprzeczalny talent
gawędziarski; niezwykle bogate słownictwo i dar narracji.
A w głosie naznaczonego przez bogów bajarza słychać zazwyczaj
drgania różnych emocji, co umożliwia publiczności rodzaj transu
i wyłącza ją z rzeczywistości.

Po wysłuchaniu morału 
słuchacze nie będą już tymi samymi ludźmi. Staną się 
odrobinę odmienieni, jakby cały porządek świata
urodził się dla nich na nowo. 

We współczesnym świecie
ów talent gawędziarski rozciąga się zapewne na...
pisanie opowieści i książek czy tworzenie filmów na youtube
bądź produkcję słuchowisk, widowisk i filmów. W każdym przypadku
umiejętność opowiadania "bajek...wiąże się często z cierpieniem.
- Dość wspomnieć cierpienia zakochanych poetów, którzy stawali się
wieszczami narodów. - Wielu zatem szamanów cierpi lub ciężko choruje
i wielu musi zmagać się z jakąś konkretną ułomnością,
niekiedy przez całe życie. 

W moim przypadku
przy ogólnie wątłym zdrowiu i słabym ciele jest to pewien rodzaj
głuchoty "fonetycznej". Tzn., że normalnie słysząc dźwięki, nie zawsze
rozumiem znaczenie słów. - Mój słuch jest rzeczywiście słaby,
z wiekiem zapewne coraz bardziej, ale wciąż jeszcze "nad kreską" czyli
nie nadaje się do aparatowania, a usłyszane słowo często rozmywa.

Dopiero z wiekiem pojęłam,
że ta specyficzna głuchota dotyczy jedynie wyrazów, które nie płyną
z wnętrza człowieka, gdy za wypowiedzianym zdaniem nie podąża
żaden duchowy obraz. 
"Głuchnę" też w przypadku, gdy słyszę beznamiętnie czytane informacje 
w radiu, tv lub gdy jakiś tekst czyta AI. Słyszę wówczas tylko... bełkot. 
Podobnie jest, gdy pozbawiony pewności siebie rozmówca mówi pod nosem
i z obawą lub gdy zwyczajnie ściemnia albo, gdy jest "przejęty", opętany,
gdy mówi do mnie "nie on".
- Ludzie (wyłącznie ludzie), wyrażający się otwarcie i prosto z serca,
ci, którzy naprawdę chcą mi coś przekazać, nie dostrzegą mojego
upośledzenia, nawet gdy cichuteńko szepczą.

PROBLEM
zawsze wytycza szamanowi  kierunek i obszar jego działań. 
Jest czymś w rodzaju wskazówki przyszłej "specjalizacji". 
I tak - w moim interesie jest pomóc człowiekowi odzyskać szacunek
do siebie i wysoką samoocenę - silne i pełne mocy JA.
- Inaczej się zwyczajnie nie dogadam.

Dodatkowym
znakiem szczególnym szamanów jest to, że  - niezależnie
od profilu swej działalności - z reguły "nie lubią" lekarzy.

Przed laty,
gdy lekarze byli jeszcze lekarzami, nie pieskami wielkiej farmy, 
psychologia kwalifikowała taką postawę jako zaburzenie osobowości.
Tymczasem my intuicyjnie potrafimy leczyć się sami, także wtedy, gdy 
uzdrawianie nie należy do zakresu naszego szamanizmu.
Zwyczajnie... Gdy "grasuje" w okolicy śmiertelna bakteria, wirus
czy "epidemia raka", zazwyczaj zmagamy się z tym jako pierwsi i (nawet
pozbawieni szamańskiej świadomości) instynktownie szukamy
naturalnych rozwiązań.
Musimy gruntownie poznać problem i wypracować metody jego pokonania,
by móc potem rzucić się w wir szeroko pojętej pomocy bliźniemu.
- Długa praktyka w chorowaniu oraz liczne, bolesne inicjacje sprawiają,
że potrafimy przetrwać dolegliwości i cierpienia, które "zwykłego" człowieka
dawno by już zabiły.
Joan Halifax określiła szamanów-healerów wprost jako
"zranionych uzdrowicieli"...

Bo - dotknięci
ostrzem poważnego problemu - muszą przede wszystkim uzdrowić
samych siebie. Stąd dodatkowym stemplem, pieczętującym potencjalny
talent i powołanie uzdrowiciela jest tzw.  "szamańska choroba". - Poważna
dolegliwość natury psychicznej bądź fizycznej jak schizofrenia, epilepsja
albo (dziś) szczególnie złośliwa postać raka...
- Istotnie schizofrenia występuje u nas tak często, że nosi nawet
zaszczytne miano "świętej choroby". W rzeczywistości jest to "tylko" niezbyt
komfortowe bytowanie wielu dusz w jednym ciele.

U plemion naturalnych adept w pewnym momencie zostaje z tym kłopotem 
całkiem sam. W razie konieczności instruowany jest przez doświadczonego
nauczyciela, który ma za sobą podobną historię, jednak bezwzględnie sam musi
wydobyć z siebie MOC i dokonać wyboru energii przewodniej - przejąć niepodzielną
władzę nad swoim ciałem i duszą, za-PANOWAĆ nad sobą,
stać się PANEM samego siebie.

Jeśli mu się uda,
zyskuje dostęp do szczególnej wiedzy i możliwości;
Osiąga wyższy stopień Współczucia, Poznania
i Zrozumienia. 

W przypadku, gdy
przegra, pozostanie chory (prawdopodobnie) 
do końca swoich dni. - Przegranych, niestety, 
nie brakuje! Szczególnie w świecie cywilizowanym
adepci tacy kończą karierę szamanów
w niezliczonych szpitalach psychiatrycznych...
- To właśnie musi się zmienić!

Urodziłam się
21.05.1962 r. czyli po zsumowaniu 2+1  +0+5  +1+9+6+2 wychodzi 26. 
- Suma cyfr daty urodzenia to podwibracja. W numerologii
sprowadzamy ją do jednej cyfry, by otrzymać wibrację przewodnią,
tu: z 26 otrzymujemy 8 (2+6 = 8).

W języku hebrajskim "shaman" znaczy  "osiem" bądź "uzdrowiciel" 
i tak się jakoś składa, że osoby o wibracji "8"  często wykazują szamańskie
talenty.  
Pragnę podkreślić, że jestem Słowianką, zwracam tu jedynie uwagę na fakt,
że Żydzi posiadają przeogromną WIEDZĘ. 

Według numerologii pitagorejskiej 
"ósemka" posiada specyficzną energię; niesie ze sobą niezwykłą moc i z reguły
ma "zawsze rację". Typową jej wypowiedzią (właściwie mantrą) jest;
"A nie mówiłam!" 
Znajomy szaman zmodyfikował w domu tę wypowiedź do słów:
"Uważajcie, żebym znowu nie musiał tego powiedzieć! 

Ogólnie  "ósemka"
więcej od innych WIDZI I WIE, nie bez powodu słowo szaman
znaczy; "TEN,  KTÓRY WIE".. 

Do zadań ósemki należy dbałość o równowagę i materializację
czyli Sprowadzanie idei duchowych na Ziemię (w materię). 
Ma być "jako na górze, tak i na dole, jako w Niebie tak i na Ziemi".
- Wspaniale obrazuje to klepsydra - doskonały symbol ósemki,
w której to, co na górze wcześniej czy później znajdzie się na
dole.

Zatem rolą szamana jest sprowadzać z "Nieba" na Ziemię wszystko
to, co leży mu na sercu:  zdrowie, obfitość, wyższe prawdy,
sprawiedliwość, a nawet teorie naukowe czy konstrukcje 
architektoniczne...- WSZYSTKO, zależnie od jego indywidualnego
talentu bądź profilu obranej działalności.

Dodatkowo ważne jest dla niegoprzerabianie (nie tylko własnej)
karmy i uświadamianie ludziom, że żyją w wielu czasach i ciałach. 

Rys: "8" Wielkich Arkanów z Tarota Thota - przedstawia boginię sprawiedliwości i równowagi, Maat.

Ósemki nie powinny 
zanadto obciążać swej siły sprawami świata banalnego. 
Teoretycznie tylko te upadłe skupiają się wyłącznie na 
sprowadzaniu dóbr materialnych i pomnażaniu bogactw. 
- W praktyce nie musi to być złe, jeśli ze szlachetnych pobudek
szaman buduje dla swego ludu imperium dobrobytu; szuka wciąż 
nowych rozwiązań i tworzy miejsca pracy. 

Jednak, gdy władza, blichtr i gromadzenie dóbr przesłoni mu
cały świat, a umysł całkowicie utonie w iluzjach, staje po ciemnej
stronie mocy. A tam, niestety, w strefie głębokiego CIENIA -  objawia
on odwrotność wartości, typowych dla numerologicznej
ósemki.

...

Mój mąż,
z którym przeżyłam 44 lata, był  "7"-ką, a to z kolei jest cyfra rozwoju
duchowego - tak własnego jak i wszystkich wokół. 

7-ka ma nieść światło wiedzy, które wyprzedza społeczne rozumienie epoki.
Cechy i kierunek rozwoju "siódemki" w pełni odzwierciedla rysunek na 7-mej
karcie Wielkich Arkanów Tarota, Rydwan.
- Wojownik  zatrzymał się w pół drogi. Wie, że jest jak kamień,  który rzucony
w wodę zatacza coraz większe kręgi, ma zatem świadomość, że wszystko, co mu
się dotąd przytrafiło, wynikło z wcześniejszych programów umysłu. 
Teraz więc, mocą wyobraźni stwarza sobie lepszy program czyli - lepszą
przyszłość.
Gdy rydwan ruszy naprzód - bezbłędnie - jak burza, zaprowadzi go wprost
do starannie "wybranego" celu.
- Szamani z wibracją siódemki muszą stać się całkowicie odpowiedzialni
za swoje życie i tego właśnie mają uczyćinnych.

Rys.  "7-ka" Wielkich Arkanów tarota Thota, Rydwan.

...

Z kolei "9"
to zadaniowiec i obdarzony wielką siłą "pustelnik" - człowiek,
który chętnie obcuje z absolutem.
Przez wzgląd na ogromne rezerwy energetyczne "dziewiątki"
bywają niezastąpione  w rozwiązywaniu najbardziej skomplikowanych
problemów.  

...

Pozostałe cyfry zdarzają się
u szamanów rzadziej, ale... się zdarzają.  Szczególnie, gdy 7-ki, 8-ki i 9-ki 
powtarzają się u nich w dacie urodzenia. - W każdym jednak przypadku przebije
się cyfra ostateczna, np. "4"- ki często pracują na poziomie materii jako
bioenergoterapeuci lub masażyści. 5"-tki to z kolei posłańcy bogów - operują
informacją i doskonale komunikują się z każdym człowiekiem. Mogą to być
np.dziennikarze na tropie dziwnych zjawisk, konsultanci ayurwedy,znawcy
feng-shui...itp.  Dla odmiany "3"- ki to ludzie od wszelkiego typu show
(także uzdrowicielskiego). 

"1" -ki to 
gwiazdy (np. estrady), muszą "świecić" i skupiać na sobie uwagę. Prędzej
zajmą stanowisko przywódcy sekty niż zostaną prawdziwymi szamanami, ale
też potrafią. Wielkim szamanem sceny był w moich oczach mój ulubiony komik
- Georg Carlin.

Najrzadziej wśród szamanów
spotyka się 2-ki i 6-tki, a jeśli już się przytrafią, to są to najczęściej posiadacze
liczb  mistrzowskich - 11,33,  rzadziej jak 22 i 44.  
"Mistrzowie" ci mają do osiągnięcia doskonałości tak samo daleką drogę, jak
każdy. Różnica polega na tym, że oni na tę inkarnację przygotowali sobie PRZYMUS
przypomnienia sobie WIEDZY duchowej, jaka w gruncie rzeczy drzemie we wnętrzu
każdego z nas. Dla większości ludzi poznanie jej nie jest bezwzględnie konieczne.
W przypadku "nosiciela" liczby mistrzowskiej, jeśli nie sięgnie pamięcią
do starożytnych prawd, to życie raczej mu "dokopie"!

I będzie go dręczyć, 
aż sięgnie do źródeł, dozna olśnienia i zastosuje kosmiczne prawa w praktyce. 
- Tak, by stać się naprawdę szczęśliwym człowiekiem.

W przypadku, gdy mu się uda...  
Gdy za pomocą wiedzy i mocy duchowych osiągnie pełnię, zazwyczaj odkrywa
wtedy swą misję i - jako mistrz -  "musi" już zaprząc swój geniusz w służbę ludzkości. 
 Szamanizm jest jedną z dróg, którą może podążyć, jeśli tak czuje.

...

Oczywiście
otwarty kontakt z zaświatami może przytrafić się każdemu i pomocny jest
w każdym zawodzie. - Jak wspominałam, wielcy artyści także są "szamanami",
np. wybitni aktorzy operują wachlarzem wibracji i drgań dokładnie tak samo,
jak szamani, którzy jednocząc się ze zwierzęciem mocy też mogliby odnieść
sukces na scenie.

W przedstawionej tu,
niezwykle powierzchownej klasyfikacji numerologicznej chodzi wyłącznie
o człowieka, który - jeśli spełni jeszcze wiele innych warunków - ma prawo
czuć wewnętrzny przymus służenia ludzkości jako szaman.

- Wyjaśnię to
na własnym przykładzie; Urodziłam się podczas Niebieskiej Galaktycznej
Nocy (kin nr 203, leżący na portalu). Symbolizuje ona "kosmiczną pustkę"
i sprzyja kontemplacji gwiezdnej przestrzeni. 
W kosmicznej pustce ukryty jest potencjał nieograniczonej kreacji. - Tam
rodzą się inspiracje i nowe rozwiązania dla najbardziej nawet zawiłych
problemów. Z głębi wymiarów spływają na dzieci Nocy różnorodne sny,
wizje i siły, pomocne w odkryciu nieograniczonych możliwości, nowych
perspektyw i dotąd nieosiągalnych sposobów radzenia sobie
z przeciwnościami losu. 
Mistrzostwem tej drogi jest połączenie nierealnych, nawet kompletnie
"odjechanych" marzeń z rzeczywistością.  Człowiek zdolny jest tu sprawić, 
że "słowo staje się ciałem", a najbardziej absurdalny pomysł - realnym faktem.  
Pokrywa się to z wibracją ósemki, której celem jest właśnie...
materializacja pragnień.

Od dzieciństwa
intuicyjnie korzystałam z tej wiedzy i od lat już uczę, jak to się robi.
Patrz: Obrazy duszy. 

Ponadto
wibracja tego kinu nakazuje akceptować drogę nieustannych transformacji,
kierować się intuicją i odrzucać rozum, by świat iluzji nie nadwyrężał mojej
siły duchowej. 
Rezultatem tej drogi ma być zwycięstwo nad lękiem. - Dokuczliwe w życiu
braki i lęki to zawsze ZNAK przerwania kontaktu z boskim Źródłem i najlepszą 
metodą odzyskania go jest dawanie upustu pragnieniom. Trzeba jedynie 
marzyć i z materiału myśli i uczuć tworzyć sobie lepszy świat. 

A ponieważ niebieska galaktyczna noc figuruje na tzw. portalu, energia dnia
urodzin działa na mnie szczególnie mocno i obdarza wrodzoną łatwością
kontaktowania się z Logosem.

Kalendarz  "Majów"
najcudowniej ze wszystkich metod pokazał mi, z czym się zmagam
i jak najprościej osiągnąć w życiu spełnienie. 
Przypuszczalnie dlatego, że jego autorami są nasi słowiańscy przodkowie, 
wszyscy jesteśmy w stanie doskonale zrozumieć ukryte w nim przesłanie
i znaleźć zawsze najprostszą receptę na utraconą czasem harmonię
i równowagę. 

Według
alternatywnych wyliczeń spadkobierców Majów moim kinem ma być Niebieska
Kosmiczna Noc (nr 143). Też  NOC - ta sama kosmiczna pustka i potencjał kreacji,
tylko ta energia niesie ze sobą przenikliwy wgląd intuicyjny, siłę przeogromnej
empatii i czułości.

Też się zgadza,
tyle że to już inny poziom duszy.

W Kalendarzu
Majów każdy (nie tylko
szaman) znajdzie instrukcję
swojej drogi i tego, co ma
do przekazania innym. 

Całym sercem polecam!

Od niepamiętnych 
lat Królowa ta pozwala 
nam pojąć zagadnienia, których
w żaden inny sposób nie
moglibyśmy rozwikłać.

I na tej ścieżce
znajdujemy "nić", łączącą 
nas z głęboką wiedzą naszych
przodków - Czcicieli Niebios
Gwiaździstych.

...

Horoskopy urodzeniowe szamanów (kapłanów...itp.) wskazują na
ogromne siły psychiczne i niełatwe życie, naznaczone oryginalnością, duchowością i intensywnością przeżyć wewnętrznych. Charakterystyczny jest tu zazwyczaj niezwykle MOCNY KSIĘŻYC i aktywny Pluton (względnie mocno obsadzony ósmy dom lub znak Skorpiona).

Ósmy dom  
dotyka tematu śmierci
i odpowiedzialny jest za
mistykę, altruizm, zdolności 
do poświęceń na rzecz
grupy.  

Niektórzy
są zdania, że
szaman z Plutonem
w ósmym domu jest
naprawdę potężny...

To jednak - moim zdaniem - zależy
od włożonej przez niego pracy, bo Moc to jedynie Moc, sama w sobie posiada naturę deszczu, który zasila tak samo drzewa owocowe, jak i chwasty.  Z pewnością jednak mamy tu do czynienia z szamanem, obdarzonym doskonałym odczuwaniem innych ludzi.  

- Oczywiście 
mam w horoskopie 
zarówno bogato aspektowany
Księżyc, jak również Plutona
w ósmym domu, który...

w towarzystwiez
rewolucyjnego Urana
posiada jeszcze więcej
mocy i zdecydowania. 

Istotne dla pracy szamańskiej są także aspekty, łączące światła
z Plutonem, Uranem lub Marsem, gdyż każda z tych planet wzbogaca właściciela horoskopu w niezwykłe wręcz rezerwy energetyczne. Podobnie działa Księżyc lub Słońce w znaku Skorpiona, którego Pluton jest władcą (wspólnie z Marsem i władcą pobocznym - Uranem). 

W moim
przypadku zarówno  
Pluton jak i Uran
aspektują Słońce
kwadratem. 

Posiadam też
"wielki ognisty
trygon" Księżyca
z Marsem  i
Uranem. 

Szczególnie Pluton w połączeniu za światłami wyzwala 
niezbędną szamanowi i niełatwą do okiełznania MOC, która objawia się nad wyraz silną wolą, niespożytą energią, odwagą w dążeniu do celu oraz mocą do pokonywania przeciwności,a nawet przeciwstawienia się silniejszym.

Jednocześnie
budzi potrzebę nadania
własnemu życiu wyższego
celu i pragnienie zmiany
świata na lepszy...

- Nie są to więc
łatwe aspekty, gdyż
z jednej strony ciągnie
człowieka do penetracji
własnego wnętrza, do medytacji
i wewnętrznej przemiany...

A z drugiej - do podporządkowania sobie świata zewnętrznego.
Daje magiczną "władzę", której nie wolno szamanowi nadużywać, gdyż skutki mogą być bardzo bolesne. Jednak przy wielkiej koncentracji, cierpliwości i  dojrzałości duchowej pomaga nam osiągnąć cele, leżące teoretycznie "poza naszym zasięgiem". 

Z kolei aspekt 
lunarno - uraniczny 
(rzadziej lunarno-marsowy)  
to coś, co zdaniem 
klasycznych astrologów
lepiej... nie mieć, 
niż mieć.

Oznacza 
bowiem ludzi
wolnych i niezależnych,
objawiających trudną do
zrozumienia "inność"...

I kompletnie niepojętą dla otoczenia samodzielność intelektualną. 
Z obserwacji astrologów wynika, że zdradzają oni raczej negatywny stosunek do tradycji, nauczycieli, rodziny... i nie ma dla nich żadnej "świętości". A jest to (wypisz, wymaluj) - portret szamana w głęboko katolickim i także we współczesnym świecie.    

Bo jaki to
jest szaman z 
maminsynka, który
przyklaśnie wypaczonej 
tradycji lub poprze fałszywą 
władzę?

Ludzie z tymi
aspektami w każdej 
sytuacji po prostu MUSZĄ
(!!!) dać wyraz swoim 
uczuciom! 

Potrafią też  być zdumiewająco wolni od przywiązań. 
Z niezwykłą łatwością zerwą wieloletnie związki, porzucą intratne przedsięwzięcia (nawet te, na które pracowali wiele lat), lekką ręką spalą za sobą mosty...  I tak samo, jak przy aspektach świateł z Plutonem, obdarzeni są zdumiewającymi rezerwami energii.

Wiele,
niestety, muszą
doświadczyć. Okresowo
nęka ich niepokój duszy, 
brak poczucia sensu i
zakorzenienia w 
świecie realnym.   

Stąd pewnie
zdolni są głęboko 
rozumieć (czuć) cudze
problemy i niemal zawsze
ciągnie ich do ludzi 
"pokręconych". 

Mają odwagę zmierzyć się,
a nawet zaprzyjaźnić z własnym cieniem. - Krótko mówiąc syndrom Księżyc-Uran, Pluton (czasem tylko Mars) to jeden ze znaków szamana tam, gdzie nie można poszczyć się szamańskim rodowodem.

Oczywiście 
MOC to za mało,
szamanowi potrzeba
jeszcze mistycyzmu i tu
z pomocą przychodzą
aspekty Neptuna ze
światłami lub z
Jowiszem.

Ja mam np.
trygon Neptuna
z Jowiszem, który
nie dość, że jest władcą
mojego horoskopu
i utknął w Rybach,

to jeszcze znalazł się w koniunkcji z Chironem,
archetypem lekarza, reprezentującym głębokie zrozumienie i empatię. Jowisz potęguje działanie każdej planety, wskazując tym samym sferę, której istotę człowiek próbuje do końca rozwinąć. A już  on sam, solo, będąc w Rybach i (lub) w aspekcie z Neptunem wzmacnia...

bezwarunkową
miłość, empatię,
duchowość, kreatywność...
Daje wgląd w światy nadzmysłowe,
a nierzadko kontakt z
absolutem.

Ludzie tak
obdarowani przez 
Niebo Gwiaździste 
doskonale czują się
w samotności, na uboczu,
z dala od zgiełku świata
i banalnego życia. 

Często samą swoją obecnością inicjują wzrost duchowy
swojego „plemienia”. Klasyczna astrologia przypisuje im zainteresowania okultyzmem, ale to tylko jeden z objawów, że szamanowi trudno znaleźć spełnienie w tradycyjnej religii czy współczesnej kulturze Zachodu. 

Równie
magiczne jest
połączenie Neptuna
ze światłami, szczególnie
z Księżycem (u mnie jest
to półkwadrat). 

Aspekty te
zwykle obecne
są u wielkich duchem 
mistyków, ludzi obdarzonych 
silną intuicją i otwartych
na światy duchowe.

Sprawiają, że ludzie ci zazwyczaj doświadczają irytującego niepokoju i niepewności.
Trudno im czuć się bezpiecznie w tradycyjnych obszarach jak finanse, życie domowe... itp. Wrodzony instynkt im mówi, że takie atrybuty mogą być przejściowe i iluzoryczne. Kwestionują też konwencjonalne, świeckie formy ekspresji.

Szukają bardziej
wyrafinowanych środków
wyrazu i sposobów na swoje
bezpieczeństwo, aż oprą się
na technikach medytacyjnych
i życiu duchowym.

Tu jest ich
wybawienie i
naprawdę komfortowo
czują się tam, gdzie bije
Źródło Prawdy.

Podobnie działa Księżyc, Słońce lub Jowisz
w XII domu (jeśli jest dobrze aspektowany i w pomyślnym znaku, np. w Strzelcu). Pewniejsze jest jednak położenie w Rybach, szczególnie na początku znaku, gdzie wpływ Neptuna wydaje się być najsilniejszy.

Planeta, która
znajdzie się między
2-im, a 6-tym stopniem
Ryb, objęta jest dodatkowo
wpływem...

Królewskiej
Fomalhaut - Gwiazdy
o wielkim znaczeniu
okultystycznym,
alchemicznym i
magicznym.

Ona to właśnie rozbudza intuicję, sprzyja zamiłowaniu do prawdy
i zgłębiania tajemnic psychologii. Sprawia, że człowiek odkrywa w życiu swoje prawdziwe powołanie. - Słońce, Księżyc  lub Jowisz  w tych punktach, szczególnie przy dobrych aspektach Plutona, Neptuna lub Urana ujawnia karmiczne przeznaczenie stania się mistrzem.

...

Zodiak to
opisany na
niebie program
- matrix - i cykl za
cyklem w rozwoju.

Droga, która
wskazuje wyjście,
prowadzi do Centrum
Galaktyki (i BRAMY do
innych galaktyk) w
gromadzie gwiezdnej
Plejad.

W myśl wiedzy Prasłowian i Majów jest to 
odwieczna siedziba Pana Wszechświata, Stwórcy - jedynego Boga bytu, Praźródła i ŚWIADOMOŚCI, która z wirującego dysku organizuje gwiazdy, planety i układy słoneczne. 

Nasi
przodkowie 
wierzyli, że jesteśmy
 ściśle z nim połączeni 
i od niego zależy nasza
 przyszłość.

Stamtąd też
dokonuje się projekcja
fundamentalnego prawa
galaktycznego. 

Przełomem w zrozumieniu Wiedzy Majów stało się 
odkrycie, potwierdzające, że w centrum galaktyki rzeczywiście znajduje się  "wirujący dysk" z Czarną Dziurą, odpowiedzialne za dawanie i odbieranie życia gwiazdom 

"Zjawisko"
to zostało nazwane
przez naukowców
Strzelcem A -
(Sagittarius A).

Wybitny polski 
astrolog, Światosław
Florian Nowicki, uważa,
że najwyższy czas włączyć
do warsztatu astrologa
Centrum Galaktyki.

Czyli - mówiąc naszym językiem  
- symbol BOGA. - Jest to bowiem bardzo silna energia, gdzie JA przestaje się liczyć, ważne stają się praktyki duchowe i oświecenie.

Tak się
cudownie składa,
że mój tak potężny
KSIĘŻYC znalazł się w
ścisłej koniunkcji z
Centrum Galaktyki
(ze Stwórcą).

Zatem
Stwórca obecny
jest w moim
Horoskopie,.... 

w mojej numerologicznej ósemce
i widnieje nawet na moim herbie rodowym (opisanym w zakładce O AYI). - Bo trudno było by być szamanem bez powiązań z Najwyższą Siłą tego świata.

Ta kombinacja
Księżyca ze Stwórcą
zasila mój ASCENDENT,
uważany przez astrologów
za...

równie
ważny (o ile nie
ważniejszy) element
horoskopu, co
Słońce.  

Reprezentuje tę część naszej osobowości,
która uaktywnia się w relacji ze światem zewnętrznym, np. urodzony  śpiewak w towarzystwie ludzi zapragnie dla nich śpiewać, a uzdrowiciel będzie chciał ich uzdrawiać...

Mój ASCENCENT
znalazł się w znaku
Wężownika, 13-tym znaku
zodiaku, który przecina
ekliptykę od roku 1930.

Wężownik
to inaczej ASKLEPIOS
(Eskulap) -  szaman wszech
czasów, okrzyknięty bogiem
medycyny.

Opisałam go w zakładce MIT ESKULAPA i MOJA MISJA.  
Jego istnienie na niebie uwzględniał już Ptolemeusz (II w.) i Nostradamus (XVI w.), a obecnie uznała go już astronomia. Astrologowie zaś z niezrozumiałych dla mnie powodów trzymają się dawnych ustaleń.

Do samodzielnego sprawdzianu: 

Wężownik
znajduje się między 
7^o a 26^o stopniem znaku
Strzelca. (Słońce przebywa
w wężowniku od 29 listopada
do 17 grudnia.)

Centrum Galaktyki
- ca. 26^o znaku Strzelca.

Stopnie liczymy w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Osobnik z silnym wpływem 
Wężownika określony już został jako dobrze zorganizowany, wrażliwy samotnik, artystyczna dusza o ogromnym potencjale twórczym i mocy transformacji. Lubi ciszę i kreatywne zadania. 

Odczuwa
silną potrzebę
poszerzania horyzontów
i pogłębiania wiedzy. 

Potrafi też
zmobilizować się
do działania i osiągać
sukcesy. - Wszystko zawsze
musi przemienić na
lepsze.

W grupie potrafi dowodzić...
Nowicki twierdzi, że bierze on "węża kundalini" w swoje ręce i ujarzmiając wszystkie te niebezpieczne energie, wykorzystuje je do transformacji duchowej.

Szamani,
których serce
(czyt: ważne punkty
horoskopu)... rezonują
z energią Wężownika 
I Centrum Galaktyki, 

bezsprzecznie
są.... szamanami
i to - niemal dosłownie -  
wskazanymi "palcem" 
przez Stwórcę.  

Sprawdziłam; męża, uczniów, nauczycieli, wszystkich
znanych mi kolegów. I rzeczywiście - ich osie, albo światła, albo planety dominujące (czasem wszystko na raz) znajdowały się w Wężowniku, nierzadko coś było w koniunkcji z Centrum Galaktyki.

Gwiezdnych"
znaków jest naturalnie
więcej, obserwacjom nie
będzie końca...

Z przyjemnością
przyjmę spostrzeżenia
innych astrologów na
temat symptomów
szamanizmu w
horoskopach.

Stąd pełno
tuż obok nas
aniołów, elfów,  
krasnoludków i
innych dziwadeł,
które...

od zarania
dziejów zwracały
uwagę naszych przodków
na leczniczą moc ziół lub
uczyły, jak osiągnąć
szczęście.

Powszechnie się sądzi, że osoba,
którą te istoty "wybiorą", bezwzględnie zobowiązana jest przyjąć przygotowaną dla niej misję! 
W przeciwnym wypadku potrafią zesłać na "wybrańca" choroby, a w skrajnych przypadkach - zabić!

Sądzę, że
niezupełnie
tak jest!

Stworzone
ze światła bóstwa,
biorące udział w
uzdrawianiu świata,
znajdują się na o wiele
wyższym poziomie
rozwoju od ludzi.

Znaczy to, że znają i respektują obowiązujące
w Kosmosie prawo wolnej woli. Nie mogą nam niczego narzucać, ale... Muszą spełnić swoje zadanie i -rzeczywiście - szukają sobie pośredników. Czasem robią to dość natarczywie, a niekiedy nawet brutalnie... 

Nigdy jednak
nie uwierzę w to,
żeby urządzały sobie
"łapanki" i żeby ich wybór
mógł być w jakikolwiek
sposób przypadkowy. 

Bo to nie one
nadają człowiekowi
charakterystyczny rys
osobowości,...

horoskop, talenty i zadania życiowe,
ukształtowane przez jego jaźń na długo przed wcieleniem. - Problem leży w tym, że homo sapiens, nawet ten niezwykle wysoko rozwinięty duchowo, bywa pogrążony w uroczym zapomnieniu... 

I - ulegając
urokom tego świata
- zwyczajnie "lubi" uśpić
swoją świadomość.

A wtedy
"dźwięk BUDZIKA"
istotnie może być
dla niego bardzo,
bardzo przykry.

Natarczywość z zewnątrz, a nawet
mgliste tylko przypomnienie misji, może być odebrane jak atak na wolność osobistą. A walka z własnym przeznaczeniem trwa i trwa..., jak długo biedak nie pogodzi się sam ze sobą.

Śmierć
możliwa jest -
moim zdaniem -
tylko wtedy, gdy...

"wykolejony"
z toru swego przeznaczenia
nie ma już po co żyć. - Jego
rola skończona, kurtyna
musi opaść!

Bo urodzić się szamanem
i nie wypełniać misji to tak, jak być rybą, która maniakalnie wyskakuje z głębin oceanu i miota się po plaży Nowego Yorku.

Wielu ludzi
opowiada mi o
zbliżonym przeżyciu; 
koguta zastępuje czasem
indor albo gęś, czasem
jest to jakieś zupełnie
inne zwierzę,  ale...

scenariusz
zdarzeń wydaje
się być "podręcznikowy". 

U mnie zdarzylo się to
na wiejskich wakacjach, gdy - z nadmiaru swobody - otworzyłam furtkę do "zakazanego" ogrodu i stanęłam oko w oko z... niezwykle dumnym PANEM swojego terytorium.

Krążyły
o nim niesamowite,
abstrakcyjne dla mnie
historie. Był ogromny,
rasowy, cenny,...

niezwykle
ubarwiony, a
przy tym nad wyraz
agresywny i z powodu
zagrożeń, jakie stanowił
nawet dla dorosłych,
musiał być izolowany.

Do dziś żywo pamiętam
wymianę naszych spojrzeń, gdy na wpół świadoma tego, co za chwilę się zdarzy, uczyniłam krok do przodu, a wojowniczy ptak zdawał się tylko na to czekać.

Wachlując
potężnymi skrzydłami
rzucił się na mnie z
imponującą werwą!

Wskoczył
na kark, wbił
ostre jak noże pazury
w moje chudziutkie ramionka
i - jakby wiedział, co czyni
- szaleńczo dziobał czakrę
korony. 

Sparaliżowana ze strachu nie mogłam
ani uciec ani się bronić, a gdy przerażenie sięgnęło zenitu, po prostu się „obudziłam". Dokładnie
tak samo, jak kiedy budzimy się z koszmarnego snu.

Okropna
rzeczywistość
znikła w cudowny
sposób i przez małą
krótką wieczność
znalazłam się...

w oceanie
światła, bezpieczeństwa
i miłości – w prawdziwym
domu, gdzie w jednej chwili
przypomniałam sobie,
kim jestem.

W mgnieniu oka zrozumiałam, jaki jest sens mojej egzystencji! 
Pamiętam też moment, gdy z nicości zaczęły wyłaniać się znajome twarze, groteskowo pełne poczucia winy i bólu, podczas gdy ja, cała zakrwawiona, znajdowałam się - dosłownie - "w siódmym niebie".

- ZŁO, 
niezależnie
jak wielkim okazało
się dla mnie dobrem, 

zgodnie
z prawem
przyczyny i skutku
przepadło nazajutrz
w rosole. 

Pomimo oporu MUSIAŁAM zjeść "wredne stworzenie", 
co - chcąc nie chcąc - zbliżyło mnie do ludów, które zjadają swoich wrogów, by posiąść ich wiedzę i męstwo. W ten sposób na zawsze zakodowałam informację, że niebezpiecznie jest być moim wrogiem.

Wiedza, 
z jaką wróciłam 
do świata, spisana
już została w tysiącach
traktatów i pism, jakie
zostawili po sobie
wielcy mistycy,
lecz... 

Miałam
przecież tylko
trzy lata!

Nie umiałamjej nikomu przybliżyć, trudniej tylko
mi tylko było z nią żyć. Patrzyłam wszystko widzącymi oczami na nic nie rozumiejących  dorosłych, bezbronna i zależna wobec ich „kalectwa", a przede wszystkim coraz bardziej samotna i nie rozumiana.

Każde
cierpienie
ludzi bądź zwierząt
boleśnie mnie dotykało
i ta właśnie ponadprzeciętna
wrażliwość zaczęła mi
bardzo przeszkadzać.

Za wszelką
cenę starałam się
być taka, jak inni:
nieczuła, zajęta sobą,
silna a nawet bezwzględna. 

Sądziłam, że gdy będę taką udawać,
to taką się stanę. - W konsekwencji oddalałam się coraz bardziej od siebie i nic nie było w stanie ugasić pogłębiającej się we mnie tęsknoty za czymś, czego już nawet nie umiałam sobie przypomnieć.

W moim
środowisku
zawsze można
je było od kogoś
po prostu dostać.

Mimo tej
obfitości paliliśmy
rzadko i wyłącznie
w sposób rytualny,
z wielkim respektem
i świadomością
oczekiwanych
przeżyć.

Umówiony wieczór poprzedzały szczególne starania;
sprzątaliśmy dom, stawialiśmy na stole świece, przekąski (na gastrofazę), dzbanek z herbatą...
Rozrzucaliśmy poduszki jak na rzymską ucztę i skrupulatnie dobieraliśmy muzykę.

A gdy przychodził
zmierzch, zasiadaliśmy
w magicznym kręgu, czekając
aż duch rośliny poprowadzi
nas ku objawieniu.

I, Boże!
Cóż to była za
roślina!!! Już za
pierwszym razem
światełko z magnetofonu
urosło mi nagle do rozmiarów
całego Wszechświata!

Ujrzałam siebie prawdziwą
i mój żałosny świat realny w tak drastycznym kontraście, że nie mogłam przestać śmiać się z panującej u nas, bezdennej głupoty i ślepoty. 

Nie był to
typowy dla nowicjuszy
śmiech-głupawka, a potęga
radości Stwórcy z wielkiego,
kosmicznego żartu.

Nie tyle się
śmiałam, co stałam
się śmiechem, ciało było
tylko wyrazicielem
irracjonalnego poczucia
humoru Uniwersum.

Stało się oczywiste, że żyć znaczy kochać i cieszyć się
ziemską egzystencją ze wszystkimi jej atrakcjami. Odkryłam na nowo to, o czym wiedziałam od dziecka, że wszystko w życiu zależy od odpowiedniego skupienia uwagi. 

Byłam już 
chora na raka i
rzeczywiście bliska
śmierci.

- Żeby choć
trochę zapomnieć
o cierpieniu, sadziłam
nowe rośliny w miejsce
po zlikwidowanym właśnie
oczku wodnym...

Raptem...  Z chaszczów pod płotem
wyskoczyła tłusta, przerażająco wielka ROPUCHA! - Najwyraźniej przeczekała tam masakrę swojego świata i teraz - odniosłam wrażenie - przyczaiła się, by wskoczyć wprost w moje ramiona.

Wrzasnęłam
niemiłosiernie, bo
gady i płazy napawały
mnie wielką odrazą,
ale... 

Ropucha
grzmotnęła cielskiem
w bezpiecznej odległości 
przede mną i zatapiając
uporczywy wzrok w
moich oczach...

"przemówiła" ludzkim głosem:!
- Zrób ze mną, co zechcesz, nie mam już domu! -  No.... ! Szczerze mówiąc, niezupełnie "przemówiła". Spojrzała tylko i.... Boże! Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że one mają tak sugestywne ślepia!

Byłam
do tego stopnia
zaskoczona, że osłupienie
zajęło całą wewnętrzną
przestrzeń!

- Zabrakło
miejsca na lęk
czy wzdraganie się.
Typowy, babski pisk byłby
w tym momencie nie
na miejscu.  

Stałam się jak dziecko i...
tylko patrzyłam! Nawiązałyśmy bowiem głębokie, duchowe porozumienie. Natychmiast zrozumiałam, że moim świętym obowiązkiem jest usunąć ze świata zaistniały problem.

Na problemy  
znam tylko jedno
lekarstwo - Jarek!!! 
- Był już obok, wezwany
nieludzkim wrzaskiem, jaki
z siebie wydałam.

I zgodnie z
naszą ówczesną
filozofią (nie zabijaj!)
- włożył wielką rękawicę
i przeniósł ropuchę tam,
dokąd eksmitował wszystkie
złote rybki i żabki - do
stawu na końcu ulicy.

Historia ta - jak wiele podobnych -
odeszłaby pewnie w zapomnienie, gdyby nie fakt, że krótko potem rozpoczęłam nowy rozdział życia - z Ayą!  No i... Pewnego dnia, na ceremonii zjawiła się "moja" ropucha, zaczynając ze mną zwyczajną pogawędkę.  

Było to dla
mnie wciąż na tyle
niezwykłe, że z niedowierzaniem
podnosiłam co jakiś czas głowę,
oznajmiając : "Boże! Jarek!
Ja gadam z żabą!"

Dziś już wiem,
że żaby i ropuchy
są niezwykle mistycznym
elementem u boku wiedźm
(wiedzących, mądrych
kobiet).

Nie bez powodu obecne są na artefaktach kultury
prekolumbijskiej, afrykańskiej czy azjatyckiej... - Moja ŻABA okazała się kimś w rodzaju "królowej" naszej części wsi i dawno już wybrała nas - mnie i mojego męża - na strażników harmonii i równowagi.

Podczas  
ayahuaskowej
pogawędki pozwoliła
mi pojąć działanie całego,
otaczającego mnie ekosystemu
i udzieliła małej lekcji
historii.

Wieki temu
kobiety Wiedzy
tradycyjnie sporządzały
ze skór ropuch maści
na sabaty.

- Gruczoły, umieszczone na grzbiecie niektórych gatunków
wydzielają substancję niemal identyczną z DMT. Niewiasta zaś (nie-wiedząca), której ropucha sama pchała się wprost "na kolana", automatycznie stawała się wybraną przez duchy Natury Wiedźmą, białogłową.

Niezależnie
od wichrów zdarzeń, 
niezależnie od świadomości
czy jej braku szamanki nieprzerwanie
rodzą się wśród ludzi i - jak wskazała
ropucha - zwyczajnie jestem
jedną z nich!

Wdrożyła
mnie więc w zakres
szamańskich obowiązków
i nauczyła zasad, obowiązujących
w świecie Natury - z prawem
zabijania włącznie!!! 

- Dała mi przecież przyzwolenie zabicia samej siebie,
gdy byłam chora, a ona straciła żerowisko. - Niestety, przez cywilizowaną ciemnotę i fatalnie pojęty altruizm naraziłam ją na przykrość przystosowywanie się do nowego miejsca. - Ropuchy tego nie lubią!

Matka Natura
nie ma problemu
z zabijaniem (tylko
zabijanie bez sensu
ją boli).

Pożałowałam
swojej niewiedzy. 
Jednak... Ropucha
nie wyglądała na istotę
ani zmartwioną ani pogrążoną
w pretensjach.

- Ona to bowiem, nie chwaląc się sprawiła,
że leżałam teraz na macie z głową zalaną DMT i że prowadziłyśmy ze sobą tak swobodną "rozmowę". 
Na pamiątkę tego zdarzenia umieściłam w ogrodzie jej dowcipny "posąg".