INFORMACJE OGÓLNE

  

 

 

PSYCHODELIKI

 (z gr. psyche - dusza, psychika; delos  - objawiać)

 

Pokazują, co
w naszej duszy
bezwzględnie wymaga
uzdrowienia. - Objawiają
to, co zwykle jest przed
umysłem ukryte.

 

fachowo 
zwane są też 
ENTEOGENY
(gr. ἔν, en, „w”, + θεος, theos), 

 

To znaczy dosłownie: Bóg - „bóg wewnątrz"... 
Są to więc substancje, indukujące procesy psychologiczne, jak również doświadczenia mistyczne i duchowe. - Mojżesz był pod wpływem psychodelików, patrz: chemia i duchy roślin.
nie uzależniają, nie niszczą, pogłębiają WIEDZĘ... i nawet szamani po jakimś czasie tracą ochotę na ich spożycie. 

 

NARKOTYKI
to z kolei  substancje,
których regularne przyjmowanie 
prowadzi do uzależnienia,
wyniszczenia organizmu
i nierzadko spustoszenia
psychicznego. 

 

- Nazywanie enteogenów narkotykami 
jest zabiegiem celowym, obliczonym na wywołanie społecznej dezaprobaty dla środków, które mogą rozszerzyć ludzką świadomość i otworzyć oczy na Prawdę.

 

Człowiek 
tak naprawdę 
nie odbywa nigdy 
żadnej "podróży 
duchowej"! 

 

- To DUCH 
jest w podróży
(aktualnie) ludzkiej.

 

Czasowo zamknięty w "pojeździe" 
(zwanym ciałem), niekiedy trochę się "dusi" i potrzebuje otworzyć okno. Ayahuasca (i inne psychodeliki) jest właśnie takim OKNEM.

 

Prace naukowe - szczegóły, patrz: Badania naukowe Nad NIE - szkodliwością ayahuaski. 

Czego unikać i przed czym się strzec, patrz: Zagrożenia  i  Dlaczego nie działa

 

 

---

 

 

WSZYSTKO,

O CZYM

NIE TRZEBA

WIEDZIEĆ,

ALE WARTO!

 

 

 

O moich doświadczeniach, misji i tradycji:
MÓJ PIERWSZY RAZ
MOJA MISJA  PIRAMIDA NOWEJ ERY

 

O różnicy między peruwiańską "medyciną" na słowiańskim napojem bogów, patrz:
AYAHUASCA - jedna nazwa, różne napoje.

O cyklach natury i szamańskich świętach, patrz: 
KALEDNARZ CEREMONIALNY

 

Twórczość moich gości po ayahuasce, patrz: 
GALERIA  

 

 

---

 

 

 

AYAHUASCA

- ZAKAZANY LEK

NA WSZYSTKIE

WIRUSY TEGO

ŚWIATA 

 

 

 

AYAHUASCA
- Na pewno nie
jest narkotykiem.

 

- Narkotyk podstępnie wabi perspektywą
pięknych doznań i przyjemnie drażni zmysły. W rzeczywistości jest trucizną, która wciąga, uzależnia,
a z czasem sieje spustoszenie; niszczy mózg i czyni człowieka ludzkim wrakiem.

---

 

 

PROBLEM

NARKOMANII

I AYAHUASCA

 

 

 

Dzisiejszy problem
narkomanii jest wynikiem
nie zaspokojonej potrzeby
bezwarunkowej miłości i głębi
życia duchowego. Osiągnęliśmy
ten stopień rozwoju, kiedy to
głód ducha stał się bardzo
dotkliwy.

 

Jeśli go nie zaspokajamy,
cierpimy na depresje, dotykają nas lęki, poczucie samotności bądź jałowej pustki, zagubienie i beznadzieja... Jednym słowem - cierpienie.

 

---

 

 

 

AYAHUASKA

WEDŁUG

BADACZY

 

 

"Motywy (...)
ludzi Zachodu
do (...spożywania
ayahuski...) są
różnorodne.

 

Począwszy od poszukiwania Wiedzy,
mądrości, oświecenia, duchowej mobilizacji, zrozumienia natury łączących nas związków z innymi, jak i istoty naszych związków z Naturą.

---

 

 

 

AYAHUASKA 

AMAZOŃSKICH

SZAMANÓW

 

 

"Szamanizm
to nie tylko uzdrawianie.
Dzięki zmienionym stanom
świadomości szaman potrafi
chronić podległych mu
współplemieńców przed
urokami, klątwami czy
innymi zagrożeniami.

 

Zabezpiecza ich przed wpływem ludzi
bądź bytów nieżyczliwych. Wykonuje też egzorcyzmy czyli przekonuje obce dusze, by ustąpiły w ciele miejsce tej właściwej.

---

 

Powrót do strony głównej

 

 

 

 

UMYSŁ

LATAWCA

 

Fragment książki Carlosa Castanedy,
„Aktywna strona nieskończoności”.

 

 

 

.... Kontroluje cię
obecnie cała masa sił
zewnętrznych – orzekł
[szaman don Juan]. 

 

– Kontrola, o której myślę,
leży poza sferą języka. To kontrola, a jednocześnie jej brak. Nie można jej w żaden sposób zaklasyfikować, ale bez wątpienia można doświadczyć. I przede wszystkim, z całą pewnością można nią manipulować. Zapamiętaj to sobie: 

 

możesz nią 
manipulować i maksymalnie 
wyzyskiwać z korzyścią dla siebie, 
która, rzecz jasna, nie jest korzyścią
twoją, lecz ciała energetycznego. 
Jednakże ciało energetyczne
to ty (....)

 

Ciemność zapadła
bardzo szybko i liście drzew,
które jeszcze przed chwilą emanowały
zieloną poświatą, były teraz bardzo ciemne
i ciężkie. Don Juan powiedział, że jeśli będę
się pilnie skupiał na ciemności liści, nie koncentrując
wzroku na niczym konkretnym, lecz spoglądając
niejako kątem oka, dostrzegę ulotny cień 
w moim polu widzenia.

 

– To odpowiednia pora dnia
na zrobienie tego, o co cię proszę – rzekł. –  Skupienie koniecznej uwagi zabierze ci tylko chwilkę. Nie przestawaj, aż dostrzeżesz ten ulotny, czarny cień. Rzeczywiście, dostrzegłem jakiś dziwny, ulotny, czarny cień na tle liści drzew.

 

Był to albo jeden cień,
poruszający się w przód i w tył,
albo kilka, przesuwających się z lewa
na prawo, albo z prawa na lewo, lub prosto
w górę. Jawiły mi się one jako grube czarne ryby,
ogromne ryby. Wyglądało to tak, jak gdyby
w powietrzu latały gigantyczne
mieczniki.

 

Widok ten pochłonął
mnie całkowicie. W końcu
zacząłem się go bać.

 

Zrobiło się za ciemno
i nie widziałem już liści,ale ciągle widziałem te ulotne, czarne cienie. – Co to jest, don Juanie? – zapytałem. – Wszędzie dokoła dostrzegam ulotne, czarne cienie. – Ach, to właśnie dziki wszechświat – odrzekł. – Niemierzalny, nieliniowy, wykraczający poza sferę języka.

 

Czarownicy starożytnego Meksyku
byli pierwszymi, którzy te ulotne cienie
ujrzeli, więc zaczęli za nimi podążać.
Widzieli je tak, jak ty je teraz widzisz,
i widzieli je jako energię w jej ruchu
we Wszechświecie. 

 

I faktycznie udało im się odkryć
coś transcendentalnego. - Przestał mówić
i spojrzał na mnie. Jego pauzy były zawsze
doskonale zaplanowane. Przestawał mówić
wówczas, gdy umierałem z ciekawości.

 

– Co takiego odkryli, don Juanie? 
– Zapytałem. - Odkryli, że mamy towarzysza na całe życie – powiedział tak dobitnie, jak tylko potrafił. - Drapieżcę, który przybył z otchłani kosmosu i zawładnął naszym życiem. Ludzie są jego więźniami. Ten drapieżca jest naszym panem i władcą.

 

Zrobił z nas potulne,
bezradne baranki. Jeżeli chcemy
się zbuntować, bunt zostaje zdławiony. 
Jeżeli chcemy działać niezależnie,
rozkazuje nam, byśmy tego
nie robili. [...]

 

– Tylko dzięki
samodzielnym staraniom
dotarłeś do czegoś, co szamani
starożytnego Meksyku nazywali kwestią
nad kwestiami – rzekł don Juan. – Tym razem
cały czas owijałem rzeczy w bawełnę, sugerując ci,
że jesteśmy przez coś więzieni. I rzeczywiście, coś
nas więzi! Dla czarowników starożytnego Meksyku
był to fakt energetyczny.

 

– Dlaczego ten drapieżca zawładnął nami w sposób,
o jakim mi mówiłeś, don Juanie? – Zapytałem. – Musi istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie. – Jest wytłumaczenie – odparł don Juan – i to najprostsze na świecie. - Zawładnęli nami, ponieważ jesteśmy ich pożywieniem i uciskają nas bezlitośnie, ponieważ utrzymujemy ich przy życiu. 

 

My hodujemy kurczęta
na kurzych fermach, gallineros,
drapieżcy zaś hodują nas na ludzkich
fermach, humaneros. Dlatego
zawsze mają co jeść. 

 

- Poczułem, że gwałtownie
kręcę głową na boki. Nie potrafiłem
wyrazić swego głębokiego zaniepokojenia
i niezadowolenia, ale moje ciało zaczęło się
poruszać, by dać upust tym uczuciom. Trząsłem się
cały od włosów na głowie po czubki palców stóp zupełnie
bezwolnie. – Nie, nie, nie, nie! – Usłyszałem swój głos.
 – To absurd, don Juanie. To, co mówisz, jest
potworne. To po prostu nie może być prawdą,
ani dla czarowników, ani dla przeciętnych
ludzi, ani dla nikogo.

 

– Dlaczego nie? – zapytał chłodno don Juan.
– Dlaczego nie? Bo cię to doprowadza do szału? – Tak, doprowadza mnie to do szału – odparłem sucho. – Twoje sugestie są potworne! 
– No cóż – powiedział – nie wysłuchałeś jeszcze wszystkich moich sugestii.

 

Poczekaj chwilkę i potem oceń,
co na ten temat sądzić. Zaraz dostaniesz
się w prawdziwą nawałnicę. To znaczy, że twój
umysł zostanie wystawiony na zmasowany atak,
a ty nie będziesz mógł się poddać i sobie pójść,
bo jesteś w pułapce.

 

Nie dlatego, że cię uwięziłem, ale dlatego,
że coś ukryte głęboko w tobie nie pozwoli ci
odejść, choć jakaś część ciebie po prostu
wpadnie w szał. Tak więc, przygotuj się!
- Czułem, że mam w sobie coś z masochisty.
Don Juan miał rację. Nie wyszedłbym z jego
domu za nic na świecie. Mimo to jednak ani
trochę mi się nie podobały brednie,
które wygadywał.

 

– Chcę przemówić do twojego analitycznego umysłu
– rzekł don Juan. – Zastanów się przez chwilę, a potem mi powiedz, jak byś wytłumaczył sprzeczność pomiędzy inteligencją człowieka-inżyniera i głupotą jego przekonań albo głupotą jego pełnego sprzeczności zachowania.

 

Czarownicy są przekonani, że to  
drapieżcy dali nam przekonania, nasze
pojęcia dobra i zła, nasze prawa społeczne.
To oni stworzyli nasze nadzieje i oczekiwania,
sny o powodzeniu i myśli o porażce.
Dali nam pożądanie, chciwość i tchórzostwo.
To przez drapieżców jesteśmy tak zadowoleni
z siebie, schematyczni i egoistyczni.

 

– Ale jak można tego dokonać,
don Juanie? – zapytałem, jakby bardziej
jeszcze rozeźlony tym, co mówi. – Szepcą nam
to wszystko do ucha, kiedy śpimy? – Nie, nie robią
tego w ten sposób. To idiotyczny pomysł! – odparł
z uśmiechem. – Są nieskończenie skuteczniejsi
i bardziej zorganizowani, niż ci się zdaje.

 

Aby zapewnić sobie naszego posłuszeństwo,
uległość i słabość, drapieżcy wykonali fantastyczne posunięcie. Fantastyczne, oczywiście, z punktu widzenia strategii wojennej, a przerażające z punktu widzenia tych, przeciwko którym zostało skierowane. Oddali nam swój umysł! 

 

Słyszysz, co mówię?
Drapieżcy oddają nam swój umysł,
który staje się naszym umysłem. Umysł
drapieżców jest barokowy, pełen sprzeczności,
posępny, przepełniony obawą przed
zdemaskowaniem, które może
nastąpić lada chwila.

 

Wiem, że choć nigdy
nie cierpiałeś głodu – ciągnął
– odczuwasz niepokój, związany
z jedzeniem, który nie jest niczym
innym, jak niepokojem drapieżcy, że
w każdej chwili jego posunięcie zostanie
odkryte i zabraknie mu
pożywienia.

 

Poprzez umysł, który w końcu jest ich umysłem, drapieżcy
wtłaczają w życie ludzi wszystko, co im pasuje. W ten sposób zapewniają sobie pewne bezpieczeństwo, które niczym bufor neutralizuje nieco ich strach. – To nie o to chodzi, don Juanie, że nie mogę przyjąć tego ot tak – powiedziałem. – Mógłbym to zrobić, ale jest w tym coś tak ohydnego, że mnie po prostu odrzuca.

 

Zmusza mnie do zajęcia w tej
sprawie stanowiska oponenta. Jeżeli
to prawda, że nas zjadają, jak to się
odbywa?

 

Na twarzy don Juana malował się 
szeroki uśmiech. Był zadowolony jak
wszyscy diabli. Wyjaśnił mi, że czarownicy
widzą niemowlęta jako dziwne, świetliste
kule energii, pokryte od samej góry do
samego dołu czymś w rodzaju lśniącej
otoczki, przypominającej plastykową
pokrywę, ciasno dopasowaną do ich
kokonu energii.

 

Powiedział, że to właśnie ta lśniąca otoczka
świadomości stanowi pożywienie drapieżców i że do czasu osiągnięcia przez człowieka dorosłości pozostaje z niej jedynie wąski strzęp, który biegnie od podłoża do czubków palców u stóp. Strzęp ten pozwala ludzkości zaledwie na przeżycie, ale nic ponadto.

 

Zupełnie jak we śnie
słyszałem, jak don Juan Matus
wyjaśnia mi, że o ile mu wiadomo,
człowiek jest jedynym gatunkiem istot,
u którego lśniąca otoczka świadomości leży
poza tym świetlistym kokonem. Dlatego też jest
łatwą zdobyczą dla świadomości innego rzędu,
takiej jak ciężka świadomość drapieżcy.

 

Następnie powiedział coś,
co zdruzgotało mnie doszczętnie.
Stwierdził, że ów wąski strzęp świadomości
stanowi samo centrum autorefleksji, w której
człowiek nieuleczalnie się pogrążył. Grając na naszej
autorefleksji, która jest jedynym ocalałym punktem
świadomości, drapieżcy tworzą rozbłyski
świadomości, które następnie
bezwzględnie pożerają.

 

Podsuwają nam
idiotyczne problemy, które wymuszają powstanie tych rozbłysków świadomości i w ten sposób utrzymują nas przy życiu, żeby później móc się odżywiać owymi energetycznymi rozbłyskami, powstałymi dzięki naszym niby-problemom.

 

Musiało być coś w tym,
co mówił don Juan; byłem w tym momencie
tak zdruzgotany, że najzwyczajniej w świecie
zrobiło mi się niedobrze. Po chwili, wystarczająco
długiej, bym zdążył dojść do siebie, zapytałem go:
– Ale dlaczego czarownicy starożytnego Meksyku i
współcześni czarownicy nic z tym nie robią,
choć widzą drapieżców?

 

– Ani ty, ani ja nic nie możemy z tym zrobić.
– odrzekł don Juan poważnym, smutnym głosem.
– Jedyne, co nam pozostaje, to poddać się dyscyplinie,
dzięki której w końcu nie będą mogli nas tknąć.
Jak chcesz wymagać od innych, by wzięli na siebie
taki trud? Wyśmieją cię i wyszydzą, a co bardziej
agresywni dadzą ci taki wpierdol, że popamiętasz.

 

I zasadniczo nie dlatego,
żeby nie chcieli ci wierzyć. Głęboko w każdym człowieku tkwi atawistyczna, intuicyjna świadomość istnienia drapieżców. - Mój analityczny umysł podnosił się i opadał niczym jo-jo. Opuszczał mnie i wracał, puszczał i znowu wracał.

 

Twierdzenia don Juana były
po prostu niedorzeczne, niewiarygodne,
a jednocześnie tak niezwykle sensowne i proste.
Tłumaczyły każdą sprzeczność ludzkiego zachowania,
która tylko przyszła mi na myśl. Ale jakżeż można
było traktować to wszystko poważnie?

 

Don Juan wpychał mnie pod lawinę,
która mogła pochłonąć mnie na zawsze.
Uderzyła we mnie kolejna fala poczucia
zagrożenia. Choć nie ja byłem jego źródłem,
było ono jednak ze mną związane. Don Juan
coś ze mną robił, coś niejawnie dobrego i
potwornie złego zarazem. Odczuwałem to
jako próbę przecięcia cienkiej warstewki
czegoś, czym byłem jakby oklejony.

 

Jego oczy wpatrywały się we mnie nieruchomo.
Odwrócił wzrok i zaczął mówić, nie patrząc już w moją stronę. – Jeżeli tylko kiedyś zaczną cię niebezpiecznie trapić jakieś wątpliwości – powiedział – zareaguj pragmatycznie. Wyłącz światło. Przeniknij ciemność; przekonaj się, co dostrzegasz.

 

Wstał, żeby wyłączyć światło. 
Powstrzymałem go. – Nie, nie, don Juanie
– odezwałem się – nie wyłączaj światła.
Wszystko w porządku.

 

Czułem w tamtej chwili
bardzo niezwyczajny jak na mnie
strach przed ciemnością. Na samą myśl
o niej zaczynałem ciężko dyszeć. Nie miałem
wątpliwości, że intuicyjnie coś sobie uświadamiam,
ale nie śmiałem tego dotknąć ani w pełni
sobie uzmysłowić, za żadne skarby
tego świata!

 

– Dostrzegłeś ulotne cienie na tle drzew
– powiedział don Juan, siadając z powrotem na swoim krześle. – To bardzo dobrze. Chciałbym, żebyś zobaczył je w tym pokoju. Nie będziesz niczego widział. Będziesz zaledwie wychwytywał ulotne obrazy. Na to masz dość energii.

 

Obawiałem się, że don Juan i tak
wstanie i zgasi światło; tak też zrobił.
Dwie sekundy później darłem się na całe
gardło. Nie dość, że faktycznie kątem oka
dostrzegłem owe ulotne obrazy, to jeszcze
usłyszałem, jak brzęczą mi koło ucha.

 

Don Juan skręcał się ze
śmiechu, włączywszy na powrót lampę.
– Ależ ten gość ma temperament! – orzekł.
– Z jednej strony totalny sceptyk, a z drugiej
totalny pragmatyk. Będziesz musiał sobie
zaaranżować tę wewnętrzną walkę. Inaczej
napuchniesz jak wielka ropucha i w końcu
strzelisz. - Coraz głębiej wbijał mi szpilę.

 

– Czarownicy starożytnego Meksyku
– powiedział – widzieli drapieżcę. Nazwali go latawcem, bo skacze w powietrzu. Nie jest to urzekający widok. To wielki cień, mroczny i nieprzenikniony, czarny cień, który w podskokach przemieszcza się w powietrzu. Potem ląduje płasko na ziemi.

 

Czarowników starożytnego Meksyku
niezwykle nurtowało pytanie, kiedy pojawił
się on na Ziemi. Rozumowali tak, że człowiek
w pewnym okresie musiał być istotą doskonałą,
obdarzoną fenomenalnym wglądem, zdolnym
do takich wyczynów percepcji, że dziś są one
przedmiotem legend. A potem wszystko jakby
zniknęło i oto mamy obecnie człowieka
uśpionego.

  

Chciałem się rozgniewać,
nazwać go paranoikiem, ale gdzieś
zniknęło to poczucie prawa do słusznego
gniewu, które zawsze miałem.

 

Coś we mnie wyrosło ponad poziom,
na którym zawsze zadawałem sobie ulubione pytanie: “A co, jeśli wszystko to, co mówi, jest prawdą?” - Wtedy, tamtej nocy, kiedy ze mną rozmawiał, w głębi mego serca czułem, że wszystko, co mówi, jest prawdą;

 

Jednocześnie
jednak równie silne
było przekonanie, że wszystko,
co mówi, to czysty absurd.– Co ty
opowiadasz, don Juanie? – zapytałem
słabo. Gardło miałem ściśnięte.
Z trudem oddychałem.

 

 – Opowiadam, że
naszym przeciwnikiem
nie jest zwykły drapieżca. Jest
bardzo przemyślny i zorganizowany.
Metodycznie przestrzega planu, który
czyni z nas istoty bezużyteczne.

 

Człowiek, istota magiczna,
nie jest już magiczny. Jest zwykłym kawałkiem mięsa. Człowiekowi nie pozostały już żadne marzenia oprócz marzeń zwierzęcia hodowanego dla mięsa: marzeń wyświechtanych, konwencjonalnych i kretyńskich.

 

Słowa don Juana wywoływały
we mnie dziwną fizyczną reakcję,
podobną do mdłości. Czułem się znów
tak, jakbym miał za chwilę zwymiotować.
Ale źródłem nudności były najgłębsze pokłady
mojej istoty, sam szpik kości.

 

Zacząłem konwulsyjnie drżeć.
Don Juan potrząsnął mnie mocno
za ramiona. Poczułem, jak szyja mi
się trzęsie pod wpływem jego uścisku.
Uspokoiłem się od razu. Odzyskałem
nieco kontroli nad sobą.

 

– Ten drapieżca – powiedział don Juan
– który jest, rzecz jasna, istotą nieorganiczną, nie jest dla nas tak całkowicie niewidzialny jak inne istoty nieorganiczne. Myślę, że jako dzieci go widzimy; jest to dla nas jednak tak przerażający widok, że nawet nie chcemy o tym myśleć.

 

Dzieci, rzecz jasna,
czasem się upierają i chcą
zwrócić na niego baczniejszą
uwagę, lecz wszyscy dokoła
zniechęcają je do tego.

 

Jedyną alternatywą
dla ludzkości – ciągnął –
jest dyscyplina. Dyscyplina
to jedyny środek zaradczy. Ale 
gdy mówię o dyscyplinie, nie chodzi 
mi o jakieś ascetyczne praktyki. Nie
o to, żeby wstawać o piątej
trzydzieści każdego ranka
i polewać się zimną wodą
aż do  zsinienia.

 

Poprzez dyscyplinę czarownicy rozumieją umiejętność niewzruszonego stawiania czoła
przeciwnościom losu, których nie braliśmy pod uwagę w naszych oczekiwaniach. Dla nich dyscyplina jest sztuką: sztuką stawiania czoła nieskończoności bez mrugnięcia okiem i to nie dlatego, że są oni silni i twardzi, lecz dlatego, że przepełnia ich nabożna cześć.

 

– W jaki sposób
dyscyplina czarowników 
może być środkiem zaradczym?
– zapytałem.

 

– Czarownicy powiadają,
że dyscyplina sprawia, iż lśniąca
otoczka świadomości staje się dla latawca 
niesmaczna – odparł don Juan, bacznie wpatrując 
się w moją twarz, jakby szukał w niej jakichś oznak
niedowierzania.  - Efekt jest taki, że drapieżcy
są zdezorientowani.

 

Lśniąca otoczka świadomości,
która jest niejadalna, nie mieści się, jak sądzę, w ich systemie poznawczym. Zdezorientowani, nie mają innego wyjścia, jak tylko odstąpić od swych nikczemnych zamiarów.

 

Jeżeli drapieżcy
nie będą przez jakiś
czas zjadać naszej lśniącej
otoczki świadomości – ciągnął
– ta będzie dalej rosnąć.

 

Upraszczając tę kwestię
maksymalnie, mogę powiedzieć,
że czarownicy, dzięki zachowywaniu
dyscypliny, odpychają drapieżców wystarczająco
długo, by ich lśniąca otoczka świadomości rozrosła
się powyżej poziomu palców stóp. Kiedy już
przekroczy ten poziom, urasta z powrotem
do pierwotnych rozmiarów.

 

Czarownicy starożytnego Meksyku mawiali, że
lśniąca otoczka świadomości jest jak drzewo. Jeżeli go nie przycinać, rozrasta się do naturalnych rozmiarów i osiąga naturalną gęstość. Gdy świadomość osiąga poziomy ponad poziomem palców stóp, jej fenomenalne wyczyny stają się oczywistością.

 

Wspaniała sztuczka 
dawnych czarowników – ciągnął
don Juan – polegała na obciążeniu
umysłu latawca dyscypliną.  Stwierdzili
oni, że jeśli narzucić umysłowi latawca
wewnętrzną ciszę, wówczas obca
instalacja się rozprasza; 

 

Daje to każdemu, kto wykonuje
ten manewr, absolutną pewność zewnętrznego
pochodzenia umysłu. Obca instalacja powraca, tego
możesz być pewien, ale już nie tak silna, i tak oto
rozpoczyna się proces, w którym rozpraszanie umysłu
latawca staje się zabiegiem rutynowym. Proces ten
trwa tak długo, aż pewnego dnia umysł latawca 
rozprasza się na dobre.

 

Smutny to dzień, doprawdy!
Od tego dnia będziesz musiał się opierać na własnej inwencji,która jest bliska zeru. Nie będzie już nikogo, kto by ci powiedział, co masz robić. Nie będzie już żadnego zewnętrznego umysłu, który mógłby ci dyktować kretyństwa, do których zostałeś przyzwyczajony. 

 

Mój nauczyciel, Nagual Julian, zawsze
przestrzegał wszystkich swoich uczniów –
kontynuował don Juan – że jest to najcięższy
dzień w życiu czarownika, ponieważ prawdziwy
umysł – ten, który należy do nas, łączna suma
wszystkiego, czego doświadczyliśmy – po
trwającym całe życie poddaństwie,
jest nieśmiały, niepewny i nie
można na nim polegać. 

 

Osobiście powiedziałbym, 
że dla czarownika prawdziwa bitwa 
rozpoczyna się dopiero w tym momencie. 
Cała reszta to tylko przygotowania.
- Byłem naprawdę głęboko
poruszony. 

 

Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej, a z drugiej strony
coś dziwnego gdzieś w głębi mnie głośno się domagało, bym się nie odzywał, podsuwając mi myśl o mrocznym finale całej sprawy i karze – czymś w rodzaju boskiego gniewu, który mnie dosięgnie za grzebanie przy czymś, co sam Bóg okrył tajemnicą.

 

Musiałem się zdobyć na ogromny
wysiłek, żeby przechylić szalę zwycięstwa
na korzyść mojej ciekawości. – Co… co… co
znaczy – usłyszałem własne słowa – obciążanie
umysłu latawca? – Dyscyplina niesamowicie obciąża
obcy umysł – odrzekł. – Tak więc, dzięki niej
czarownicy przełamują obcą instalację.

 

  - Jego słowa mnie przygniotły. 
Byłem przekonany, że albo don Juan
kwalifikuje się do zakładu zamkniętego, 
albo mówi mi coś tak potwornie niesamowitego,
że to we mnie wszystko zamiera.

 

Zauważyłem jednak, jak szybko
wykrzesałem z siebie dość energii, by sprzeciwić się wszystkiemu, co powiedział. Po chwili paniki zacząłem się śmiać, zupełnie jakby don Juan opowiedział jakiś dowcip. Usłyszałem nawet, jak mówię: – Don Juanie, don Juanie, jesteś niepoprawny! 

 

Rozumiał chyba wszystko, 
co się we mnie działo. Kiwał głową na boki
i wznosił oczy w górę w geście udawanej rozpaczy.
– Jestem tak niepoprawny – powiedział – że zaraz
zafunduję umysłowi latawca, który w sobie nosisz,
jeszcze jeden wstrząs. Wyjawię ci jeden z najbardziej
niesamowitych sekretów magii. Opiszę ci odkrycie, którego
weryfikacja i uporządkowanie zajęła czarownikom tysiące
lat. - Spojrzał na mnie i uśmiechnął się
złowrogo.

 

– Umysł latawca
rozprasza się na zawsze
– powiedział – kiedy czarownikowi
uda się pochwycić wibrującą siłę, która
utrzymuje w jednej całości skupisko
naszych pól energii.

 

Jeżeli utrzymają ją w tym uchwycie dostatecznie długo, 
umysł latawca zostaje pokonany i się rozprasza. I to właśnie zaraz zrobisz: uchwycisz się energii, która utrzymuje nas w jednej całości. - Zareagowałem na to w tak niewytłumaczalny sposób, że aż trudno to sobie wyobrazić. Coś we mnie zadrżało, zupełnie jakby pod wpływem silnego wstrząsu.

 

Coś we mnie zadrżało, 
zupełnie jakby pod wpływem
silnego wstrząsu. Ogarnął mnie
niezrozumiały strach, który natychmiast
skojarzyłem z moim religijnym
wychowaniem.

 

Don Juan zmierzył
mnie spojrzeniem od stóp
do głów. – Boisz się gniewu boskiego,
co? – odezwał się. – Bądź spokojny, to
nie twój strach. To strach latawca, 
bo on wie, że zrobisz dokładnie 
to, co ci każę.

 

Jego słowa wcale mnie nie uspokoiły. 
Poczułem się jeszcze gorzej. Ogarnęły mnie mimowolne, konwulsyjne drgawki i nie było żadnego sposobu, by je opanować. – Nie martw się – powiedział spokojnie don Juan. – Wiem z doświadczenia, że te ataki bardzo szybko tracą na sile. Umysłu latawca nie stać nawet na odrobinę koncentracji.

 

- Po chwili
wszystko ustało,
tak jak przepowiedział
 don Juan.

 

Słowo “oszołomiony”
w odniesieniu do mojego
stanu w tamtym momencie
byłoby eufemizmem. Po raz
pierwszy w życiu, z don Juanem
czy bez, naprawdę nie miałem
pojęcia, co się ze mną dzieje.
Chciałem wstać z krzesła i
przejść się, ale paraliżował
mnie śmiertelny 
strach.

 

Byłem wypełniony racjonalnymi sądami,
a jednocześnie przepełniał mnie infantylny strach. Zacząłem głęboko oddychać, a całe moje ciało pokrył zimny pot. W jakiś sposób moje oczy otwarły się na potworny widok: gdziekolwiek się obróciłem, skakały czarne, ulotne cienie.

 

Przymknąłem 
powieki i oparłem
głowę na oparciu krzesła.
– Nie wiem, dokąd teraz pójść,
don Juanie – odezwałem się. –
Dzisiaj naprawdę ci się udało
zupełnie poplątać moje
ścieżki.

 

– Rozdziera cię
wewnętrzna walka
– powiedział don Juan.

 

 - Głęboko w środku wiesz,
że nie jesteś w stanie odrzucić przyzwolenia na to, by nieodłączna część ciebie, twoja lśniąca otoczka świadomości, stała się w niepojęty sposób źródłem pożywienia dla istot o niepojętej dla nas naturze.

 

A inna część ciebie będzie się
temu przeciwstawiać całą swoją mocą.
Przewrót czarowników – ciągnął – polega
na tym, że odmówili oni honorowania umów,
w których nie byli stroną.

 

Nikt mnie nigdy nie pytał o to, czy
nie zgodziłbym się zostać pożarty przez
istoty o odmiennym rodzaju świadomości.
Moi rodzice po prostu wprowadzili mnie
na ten świat po to tylko, bym został
czyimś pożywieniem, tak samo jak
i oni – koniec, kropka.

 

 

[…]

 

Po powrocie do domu, z biegiem czasu,
idea latawców stała się jedną z największych obsesji mojego życia. Doszedłem do takiego punktu, że czułem, iż don Juan miał w tej materii absolutną rację. Bez względu na to, jak bardzo się starałem, nie udawało mi się podważyć jego logiki.

  

Im więcej o tym myślałem, 
im więcej rozmawiałem z samym 
sobą i innymi ludźmi, im więcej samego 
siebie i innych obserwowałem, tym silniejsze 
było moje przekonanie, że coś czyni z nas 
istoty niezdolne do jakiegokolwiek działania, 
jakiejkolwiek relacji i jakiejkolwiek myśli,
która nie ogniskowałaby się na "ja”.

 

Moje troski, podobnie
jak troski każdego,kogo
znałem lub z kim rozmawiałem,  
koncentrowały się właśnie
na tym.

 

Ponieważ nie umiałem znaleźć
wytłumaczenia tak uniwersalnej homogeniczności, byłem przekonany, że tok rozumowania don Juana jest najbardziej odpowiednim sposobem objaśnienia tego fenomenu. Poświęciłem się głębszej analizie literatury dotyczącej mitów i legend.

 

Uświadomiłem sobie
wówczas coś, czego nigdy
wcześniej nie odczuwałem: każda
z przeczytanych przeze mnie książek
była interpretacją mitów i legend. Przez
każdą z nich przemawiał ten sam,
homogeniczny umysł.

 

Style były odmienne,
lecz ukryty pod warstwą
słów zamiar jednakowy: pomimo
tego, że temat pracy dotyczył czegoś
tak abstrakcyjnego jak mity i legendy,
autorowi zawsze udało się zawrzeć
w niej jakieś opinie
o sobie. 

 

Celem każdej z tych książek nie było omówienie rzeczonego tematu; była nim autoreklama. 
Nigdy wcześniej sobie tego nie uświadamiałem. Przypisywałem moją reakcję wpływowi don Juana.  Pytanie, które sobie stawiałem, brzmiało tak: Czy to on wpływa na mnie tak, że coś takiego dostrzegam, czy też rzeczywiście istnieje jakiś obcy umysł, który dyktuje wszelkie nasze poczynania?

 

Siłą rzeczy odruchowo znów
popadłem w negację, i niczym wariat
zacząłem po kolei przechodzić od negacji
do akceptacji i tak w kółko. Coś we mnie
wiedziało, że bez względu na to, do czego
pije don Juan, jest to fakt energetyczny; 
jednak inny wewnętrzny głos mówił,
że to wszystko brednie. 

 

Wynikiem tych wewnętrznych
zmagań były bardzo złe przeczucia,
wrażenie, że zawisło nade mną wielkie
niebezpieczeństwo.

 

Przeprowadziłem szeroko
zakrojone badania, poszukując śladów koncepcji latawców w innych kulturach, ale nigdzie nie udało mi się znaleźć żadnej wzmianki na ten temat. Wyglądało na to, że don Juan jest jedynym źródłem informacji w tej materii.

 

Kiedy zobaczyłem się 
z nim następnym razem, 
natychmiast przeszedłem do
tematu. – Robiłem, co mogłem,
by podejść do tego zagadnienia
racjonalnie – powiedziałem – ale
nie mogę. Są takie chwile, kiedy
absolutnie się z tobą zgadzam 
w kwestii drapieżców.

 

– Skup swoją uwagę
na ulotnych cieniach, które 
obecnie widzisz – odrzekł don
Juan z uśmiechem. Powiedziałem
mu, że owe ulotne cienie staną się
końcem mojego racjonalnego życia.
Widziałem je wszędzie. 

 

Od czasu gdy wyszedłem wówczas z jego domu,
nie byłem w stanie zasnąć po ciemku. Spanie przy włączonym świetle w ogóle mi nie przeszkadzało. Jednak z chwilą, gdy je gasiłem, wszystko dokoła mnie zaczynało skakać. Nigdy nie dostrzegałem kompletnych postaci ani kształtów. Widziałem jedynie ulotne, czarne cienie.

 

– Umysł latawca jeszcze cię nie puścił
– rzekł don Juan. – Został ciężko ranny. Robi
wszystko, by zreorganizować swoją relację z tobą.
 Ale coś w tobie zostało na zawsze przerwane.
 Latawiec o tym wie.

 

Prawdziwe niebezpieczeństwo leży w tym, 
że umysł latawca może zwyciężyć, doprowadzając
cię do wyczerpania i zmuszając do zarzucenia dalszej
walki, jeśli dobrze rozegra kartą sprzeczności pomiędzy
tym, co on ci mówi, i tym, co ja ci mówię. Bo widzisz,
umysł latawca nie ma konkurencji – ciągnął dalej don Juan.
– Kiedy coś orzeka, zgadza się z własnym zdaniem i każe
ci wierzyć, że zrobiłeś coś wartościowego. 

 

Umysł latawca powie ci, że to,
co ci mówi Juan Matus, to wierutne bzdury, po czym ten sam umysł zgodzi się ze swym własnym stwierdzeniem. A ty powiesz: “Tak, oczywiście, że to bzdury”. W taki właśnie sposób zostajemy pokonani.

 

Latawce są niezbędnym
elementem wszechświata–
ciągnął – i należy je traktować
tak, jak na to zasługują – jako
istoty potworne i budzące grozę. 
Dzięki nim Wszechświat
wystawia nas na próbę.

 

Jesteśmy
energetycznymi sondami,
stworzonymi przez Wszechświat
– mówił dalej,  jak gdyby nie
zdawał sobie sprawy
z mojej obecności. – 

 

A ponieważ posiadamy energię
obdarzoną świadomością, jesteśmy środkiem, dzięki któremu wszechświat staje się świadom samego siebie. Latawce to nieprzebłagani rywale. Tylko tak można ich postrzegać. Jeśli nam się uda, Wszechświat pozwoli nam trwać dalej.

 

 

---

 

TYPOWE

OBJAWY

OPĘTANIA

PRZEZ

OBCE BYTY

 

 

W łagodniejszych
przypadkach
występuje;

 

-  Chroniczne rozdrażnienie. 
-  Cierpienie, STRACH lub złość jako jedyne uczucie lub emocja (czasem z objawami fizycznymi).
-  Gwałtowne wybuchy niekontrolowanej agresji bez istotnych powodów.

- Brak cierpliwości i dystansu. 
-  Brak harmonii wewnętrznej.
-  Nałogi, np. nagła namiętność do alkoholu... itp.
-  Niezdolność koncentracji (ta wymaga nagle
wielkiego wysiłku).
-  Zaniki pamięci (czasem w połowie zdania).
-  Brak kontaktu ze swoim wnętrzem i uczuciami -
pustka, brak głębi uczuć. Jakbyś był oddzielony od świata niewidzialną szybą. 
- Wszystko jest "płaskie, bezbarwne i matowe".
-  Depresja.
-  Uporczywa bezsenność.
-  Niska samoocena.
-  Ucieczka w samotność.

 

-  Niezdolność swobodnego komunikowania się z ludźmi.  
-  Uczucie bycia "nie sobą" (czasem widok innej, "obcej twarzy" w lustrze, choć pozornie to twoja fizjonomia).

 

- Niemożność pełnego realizowania się.
Taka wegetacja bez radości życia, bez fascynacji.
Opętany robi tylko to i tylko tyle, ile musi - na resztę brak mu sił.
- Brak kontaktu z wewnętrznym przewodnikiem (głębokie osamotnienie).
- Nuda, pogoń za przyjemnościami wątpliwego rodzaju.
- "Lenistwo", niechęć do działania, brak energii.
-  Napięcia i dziki wzrok. 
-  Pogorszenie wzroku lub uczucie zmęczonych oczu. 
Jakbyś patrzył "nie swoimi oczami".
Czasem kątem oka dostrzegasz "wzorki" na nieistniejącej woalce. 
Może też być, że jedno oko błyszczy, a drugie jest matowe.
- Niechęć do życia, a czasem ogromne pragnienie śmierci (zdarza się, że duch podpowiada pomysł samobójstwa jako ucieczkę od cierpienia). 

 

Jeśli obserwujesz u siebie
przynajmniej kilka z wymienionych wyżej symptomów, na 100% jesteś pod wpływem obcej energii.  Opcjonalnie występują jeszcze inne objawy, jak np. trudne do opanowania pragnienie śmierci.

 

- Opętanie bywa
problematyczne. Obcy
duch chciał tylko wpaść 
"na chwilę", zobaczyć, jak 
to jest żyć życiem zmysłowym
albo zmarła sąsiadka miała
jeszcze coś do załatwienia 
wśród żywych.

  

A potem... znajduje
się w pułapce (!!!), a wtedy
śmierć gospodarza wydaje się
być dla ducha sensownym
rozwiązaniem. Nakłania
więc do niej, jak umie.

 

I na odwrót!
- Byt, któremu życie "na gapę" bardzo pasuje, w obawie, że będzie musiał opuścić wygodne "mieszkanie", czyni, co w jego mocy, by przekonać właściciela ciała do rezygnacji z wizyty u egzorcysty lub z ayahuaski.

 

- Istoty te potrafią 
być bardzo sprytne i
stosują najróżniejsze
sztuczki.  Objawia się to
najczęściej jako; 

 

- Choroba, stany
paniki, napady przerażenia,
chęć ucieczki (dokądkolwiek)
bądź kaskada problemów,
które mogą zniweczyć
plany wyjazdu.

 

NA CEREMONIACH 
i w trakcie działania napoju objawy czasem znikają (duch skapitulował) lub przeciwnie - ulegają nasileniu, a raczej... stają się znacznie wyraźniej odczuwalne. Dlatego tak zdecydowanie odradzam udział w tłocznych ceremoniach zbiorowych. 

 

Typowe wówczas jest;
- Silny niepokój.
- Natłok negatywnych myśli i skojarzeń.
- Przed ceremonię prowokowanie kłótni w dyskusji,
wprowadzanie nerwowej atmosfery,
dysharmonii, negacji....
-  Lęk przed szamanem lub wielka
niechęć do niego (pomimo jego sympatii).
-  Widzenie w szamanach  lub uczestnikach
(albo tylko w psach) twarze potworów. -
 Rzeczywistość zdaje się być wykrzywiona. 
-  Denerwowanie się na dźwięk bębna
lub grzechotki (okrutnie drażnią!)....
- I.t.p. 

 

Tam, gdzie szaman otacza człowieka opieką,
problem może być  łatwo i skutecznie usunięty. Proces takiego oczyszczania wiele uświadamia, ale... Jeśli celem uczestnika jest rozwój i wiedza, korzystniej jest pozbyć się "pasażerów" nieco wcześniej i podczas ceremonii nie tracić czasu na walkę. 

 

W łagodniejszych
przypadkach można
pomóc sobie całkiem
samodzielnie.

 

Najlepiej pytać
uporczywie: co ja,
a co nie ja (?) i skupić
się na swoich życiowych
planach, na TU I TERAZ,
na świadomości "jam
jest!" 

 

Warto podkreślić, że "JA" tu rządzę!
- Z naciskiem na zaznaczenie swojego terytorium. Gdy obcy duch nie będzie miał możliwości realizowania własnych celów, znajdzie sobie kogoś innego.
Przy poważniejszych kłopotach ZDECYDOWANIE lepiej skorzystać z  pomocy profesjonalisty; 

 

Kontakt do  egzorcysty, Mariusza
(profesjonalnie oczyszcza świątynię Gai i wielu ludzi):

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

Na temat pasożytów umysłu, czytaj w Przewodniku Małego szamana

 

...

 

W opętaniach demonicznych 
interwencja egzorcysty jest więcej niż konieczna! A niemalże stałej pomocy i opieki wymagają ludzie z predyspozycją do oddawania władzy nad sobą komuś innemu.

 

Moja praca 
zaś adresowana jest
do osób, które dążą do
przemiany, wiedzy i
oświecenia...

 

Muszą być zdolni 
przejąć całkowitą
odpowiedzialność
za swoje życie!

 

Wykonywanie egzorcyzmów  
nie leży więc w moim zakresie i z poważniejszymi problemami warto poszukać profesjonalisty od... długich negocjacji z ciemnymi bytami. 

 

 

---

 

OPĘTANIE 

czyli objawy choroby duchowej

i co z tym zrobić

 

Tekst mojej uczennicy,
Pati Parvati Becker

 "...Wetiko, jak nazywają je Indianie z plemienia Cree, to energetyczne pasożyty, niewidzialne psychiczne tasiemce, gadziny. (...) 
Ich zadaniem jest przetrwać, zatem pobierają energię z naszego ciała – czujemy się źle, ociężale, ospale, mamy napady złości, gniewu, dręczą nas uzależnienia i złe nawyki.... Ciało staje się chorowite, boli kręgosłup, głowa, rano czujemy się jakbyśmy noc wcześniej wypili butelkę wódki, choć nie braliśmy alkoholu do ust! Oczy tracą blask!
Najchętniej odżywiają się naszym strachem, podsyłają wyczerpujące sny, podkopują nasze poczucie wartości, dręczą w postaci wewnętrznego dialogu.
Nie cierpią MIŁOŚCI (zwłaszcza własnej), za to chętnie czerpią ze strachu i smutku!

Jako że w naszej trójwymiarowej rzeczywistości to, co energetyczne, posiada odpowiednik w formie fizycznej, Wetiko może się zamanifestować w postaci różnych pasożytów w naszym ciele.
Dokarmiamy je toksynami, złą dietą, chemią, przetworzonymi produktami i mięsem z uboju, gdzie zwierzę odczuwało wysoki poziom strachu, a także negatywnymi emocjami.

W takiej sytuacji konieczne jest zrobienie porządków!
Mądre jedzenie i mądre głodówki to dobry pomysł, ale jeśli już coś w nas siedzi, to co dalej? Z prostszych sposobów można okadzać siebie i dom – szałwia, piołun i bursztyn są bardzo pomocne! Po godzinnym okadzaniu ilość patogenów (wszystko to, co wywołuje w nas choroby) i bakterii redukuje się w powietrzu o 97%!
Można stosować saunę, a jeszcze lepiej szałas potów (...)
Wszelkie szamańskie rytuały, podczas których uaktywniają się wewnętrzne głosy, pozwalają na dobranie się do Wetiko i pozbycie się ich, tak długo, jak nosiciel jest skłonny w ogóle się z nimi pożegnać. A zdarza się, że nie zawsze chce.

Genialność świętej rośliny, Ayahuaski, polega właśnie na tym, że za jednym zamachem ułatwia nam pozbycie się zarówno pasożyta energetycznego, jak i wszystkiego, co zalega w naszym organizmie, a co wspiera jego egzystencję. Stąd kibel u szamanów cieszy się ogromną popularnością. Dla niektórych puszczanie pawia to nawet główny gwóźdź programu, choć częstotliwość i efekty specjalne są u każdego inne i niekoniecznie nieprzyjemne. (...)
Ayahuasca doprowadza do sterylności naszego organizmu na tyle, na ile to możliwe. Jest to niezbędna operacja – pozwala na dogrzebanie się do niefizycznych bytów.

Duchowy pasożyt
wysysa energie życiowe, obżera się naszą złością, smutkiem, desperacją, a szczególnie brakiem miłości. W gorszym przypadku doprowadza do poważnych chorób, nałogów, depresji, perwersji czy ślepej żądzy posiadania, ostatecznie do śmierci.
Jest obecny w naszych myślach i w momencie wyrywania go z ciała fizycznego, bo tak to można określić najlepiej, odnosi się wrażenie, że uśmiercamy siebie samych, że popełniamy samobójstwo.
Jego diabelska inteligencja polega na tym, że jak kameleon, przybiera on postać nas samych. Zatem mamy wrażenie, że gdy słyszymy wszelkie obelgi i ciężkiego kalibru oskarżenia kierowane pod własnym adresem, jest to po prostu głos naszej intuicji, naszego wewnętrznego kompasu moralnego.
Zmyłka.
Jeśli w słowach tych nie zawiera się ziarno miłości i współczucia dla siebie, to nie jest to nasz głos! Ale łatwiej powiedzieć niż zrobić.

Cisza wewnętrzna, jakiej niektórzy doświadczają po powrocie z ceremonii, spokój w głowie, brak wewnętrznego dialogu, to efekt pozbycia się intruza.

Problem w tym, że te pasożyty mają zdolność manipulacji nami tak, aby zależało nam na trzymaniu ich przy życiu. Wspomagają nasze talenty, przyczyniają się do sukcesów naukowych, obdarowują charyzmą, ułatwiają zarabianie dużej kasy, objawiają się w najprzeróżniejszych aspektach naszego życia.
- Spotkałam się z poglądem, że nosiciele stają się wybitni w swoich dziedzinach właśnie dzięki obecności co inteligentniejszych pasożytów.

Nie dajmy się jednak zwieść – to tylko jedna z ich sztuczek! Pasożyt niczego nie daje od siebie, jest dobry w braniu i świetny w manipulowaniu, ale to my rodzimy się z predyspozycjami i talentami. On je tylko wykorzystuje, ewentualnie pomaga im „wypłynąć na powierzchnię", biorąc w zamian haracz. Nie tylko złe nawyki wspomagają ich rozwój, ale również, i może przede wszystkim, poddawanie się duchowym kompromisom, poświęcanie własnych ideałów, manipulowanie innymi i pozwalanie na bycie manipulowanym.

Kolejną złą wiadomością jest to, że tych obłudnych chochlików jest pełno wszędzie i jednorazowe pozbycie się ich nie wystarcza. Tu potrzebna jest higiena duszy trwająca całe życie.
Dobrą wiadomością jest to, że z czasem jest nam coraz łatwiej wyłapywać ich obecność, posługując się doświadczeniem, intuicją i najsilniejszą bronią we wszechświecie – miłością własną!

Osobiście doświadczyłam już kilku różnorodnych wetiko (szaman sobie musi poeksperymentować, nie?), w tym jednego o tak spektakularnym działaniu, że gdyby nie szamańska ingerencja, groziła mi ciężka choroba.
Pierwsze oczyszczanie z energetycznych pasożytów było trudne. (...) W moim ciele siedziały sobie takie dwie paskudy, natrętne i wielce przebiegłe. Jedna miała na imię Zwątpienie, druga Pokrętna Logika.
Gdy walczyłam z nimi i chciałam koniecznie się ich pozbyć, pierwsza mówiła: „to się nie uda", druga tłumaczyła: „bo statystycznie nie masz szans". Ich siła perswazji była olbrzymia. Kłapały mi krokodylimi paszczami do ucha na przemian, wyolbrzymiając moje słabości i doprowadzając do zwątpienia we własne siły.
Mordowałam się z nimi długo, aż wreszcie przestałam walczyć. W ogóle przestałam się nimi zajmować, bo Aya brała mnie już w inne tematy i nie miałam siły dłużej tak się męczyć.
I to właśnie było idealnym remedium. Tak długo, jak walczyłam z pasożytami, karmiłam je swoją uwagą, tak długo siedziały jak u Pana Boga za piecem.

Zatem lekcja pierwsza brzmi:
nie karm ich swoją uwagą. Nie negocjuj. Powiedz im, że mają się wynosić i zajmij się czymś innym.

Drugi wybitnie złośliwy pasożyt, jaki się u mnie zadekował, miał władzę nad moją radością życia i odbierał mi wszelką chęć do działania, a byłam w takiej sytuacji życiowej, że właśnie zmian i siły do ich wdrażania bardzo potrzebowałam.
To był taki sleeper – bo uaktywniał się od czasu do czasu, gdy sprzyjały okoliczności.
Był to obślizgły, obrzydliwy pluskwiak z małymi czerwonymi oczkami i obleśnymi czułkami. Podczas próby zwrócenia go w kibelku, zaklinował się w karku, powodując okropny ból fizyczny. Gdy zorientował się, że go namierzyłam, zaczął negocjacje: chciał mi ofiarować umiejętność prekognicji, wyczuwania niebezpieczeństw, podwyższonej intuicji, w zamian za pozostawienie go w ciele. Przekonywał mnie, że nie możemy bez siebie żyć, że jest moim symbiontem i bez niego nie poradzę sobie.
Tłumaczył, że jesteśmy dla siebie stworzeni i bez niego będę tylko szarą, małą, nic nieznaczącą dziewczynką. Z nim mogę być potężna, mądra i piękna.
Pojechał po moim Ego i uwierzyłam mu. Naprawdę mu uwierzyłam! Gdyby nie interwencja Szamana, chyba zostawiłabym go w spokoju i pozwoliła na dalszą dewastację.
Żegnałam się z nim jak z najlepszym przyjacielem. Dopiero gdy odszedł, zdałam sobie sprawę z jego okrucieństwa i podłości!
Usunięcie go odblokowało tak ogromne pokłady miłości, że przeżyłam tej nocy przepiękne oświecenie serca.

Po powrocie do domu zauważyłam, że po pasożycie została we mnie pewna wyrwa. Pozbycie się Pluskwiaka usunęło mój zapał do tak ważnego dla mnie procesu twórczego i wszelkiej kreatywności. Byłam tym faktem załamana, bo pomyślałam sobie, że w takim wypadku talent nigdy nie należał do mnie, skoro teraz nic a nic z siebie nie mogę wykrzesać. Zabrał go skurczybyk do grobu!
Zignorowałam jednak te myśli i po kilku tygodniach powróciłam do pracy twórczej.
Po prostu potrzebowałam czasu na regenerację i jak widać pasożyt wcale nie był mi potrzebny.

Lekcja Druga:
Pasożyt niczego nie daje od siebie, ale może sprawić wrażenie, że tak jest.
Nie wierz w to! Pozbądź się go raz i na zawsze. Nie stracisz niczego, co jest dla ciebie dobre!

Trzeciego i najbardziej spektakularnego ataku energetycznego pasożyta doświadczyłam niespełna rok temu. Byłam w świetnej formie. Tryskałam energią, siłą witalną, pomysłowością. Jak jakiś Herkules, brałam wszelkie problemy, stres i wyzwania na duchową klatę, przekuwając je w silne morale, odwagę i uśmiech.
W moim życiu pojawiały się rzeczy, osoby i sytuacje, które spektakularnie wzbogacały mnie duchowo. I wtedy właśnie to zrobiłam. Wywołałam wilka z lasu.
Pamiętam dokładnie ten moment, było to słoneczne sierpniowe popołudnie gdy powiedziałam do siebie: „jest tak wspaniale, że chyba nie ma takiej siły we Wszechświecie, która mogłaby to zmienić!"
Od razu pożałowałam tej myśli, i właściwie natychmiast poczułam że coś się ze mną dzieje. I „to" nie było dobre.
Przez ponad trzy miesiące od tego momentu obserwowałam u siebie drastyczną degradację sił witalnych i mentalnych. Zaczęły nawiedzać mnie okropne „przeczucia", sny o zagładzie, strach przed śmiercią w wyniku jakiejś katastrofy.
Mój kręgosłup i stawy chrupały, czułam się tak, jak gdyby mój układ szkieletowy miał się zaraz rozlecieć. Nie mogłam się wyrwać ze złych przeczuć, z marazmu. Próbowałam się zrestartować, ale jak w samochodzie, któremu siadł akumulator, kręciłam kluczykiem bez efektów.
Miałam przecież doświadczenie z pasożytami energetycznymi, ale jednak coś mi tu nie grało. To coś nie było we mnie, a jeśli nie było w moim wnętrzu, to jak się miałam tego pozbyć?
Znikome przeczucia co do natury problemu zagłuszał coraz głośniejszy szum w głowie. I nie było to trajkotanie jak tamtych krokodylków, i nie była to wredna pluskwa negocjująca swe miejsce w moim świecie. Nie wiedziałam, co to było.

Pojechałam na Ceremonię. Był koniec listopada. Umęczona ległam na kocach. Zaczęło się od bólu głowy. Ale to nie był tylko ból. Rozrywało mi czaszkę, miałam uczucie, że do mojego mózgu podłączone są rurki, przez które sączy się moja energia życiowa, których drugi koniec sięgał gdzieś hen w kosmosie.
Zdumiona zdałam sobie sprawę, że tak właśnie jest. Całe moje ciało, mój kręgosłup, brzuch, kolana, były poprzetykane niewidzialnymi rurkami podłączonymi do jakieś machinerii, która wysysała ze mnie wszystko co się dało.
Byłam żywicielem jakiegoś kosmicznego monstrum, które potrzebowało mojego strachu i desperacji, podsycanych okropnymi snami, lękami i trwogą o przyszłość.
Szamanka przyszła i czuję, jak wypina ze mnie te rurki. A więc ona też je widzi – poczułam ulgę.
Operacja była bardzo bolesna. Miałam uczucie, że to coś jest ze mną zrośnięte, że bez najmniejszego znieczulenia Aldonka pracowicie usuwa ze mnie całe to ustrojstwo.
Byłam wykończona, leżałam w boleściach.

Od czasu Ceremonii minęło wiele miesięcy.
Mój układ szkieletowy powoli dochodzi do siebie, choć mam wrażenie, że może zawsze będzie już taki „chrupiący". Moja równowaga psychiczna jest OK. Nie mogę powiedzieć, że tryskam taką szczęśliwością jak przed rokiem, ale odnalazłam balans w emocjach i nie folguję energii, nawet gdyby była to energia najwyższej radości.
Pasożyt-Ustrojstwo przyszedł, bo sama go zaprosiłam (zresztą absolutnie nic we Wszechświecie nie dzieje się bez naszej woli i każdy pasożyt jest w nas, bo tak chcemy).
Większość Wetiko pochodzi stąd – łapiemy je w pracy, od rodziny, gdy szalejemy w gniewie lub tkwimy w stagnacji. Tamto coś nie było stąd. Była to pozaziemska w pełni zmechanizowana jednostka nieorganiczna. :)

I jest tego ustrojstwa tam w Kosmosie na pęczki.
Gdybym była słabsza psychicznie, sytuacja, w jakiej się znalazłam, mogłaby doprowadzić do schizofrenii lub śmierci.
Rdzenni szamani zamykają ludzi opętanych (schizofreników) w szałasach czy lepiankach bez dostępu do światła. Siedzą tam co najmniej 3 dni, w zależności od stadium choroby, aż do wyzdrowienia.
Dokładnie taki „przepis" dostałam od Ayahuaski. Ustrojstwo niekarmione światem zewnętrznym, lecz pozostawione sam na sam ze swoją ofiarą, samo się usuwa.

Doświadczenie jakie zdobyłam poprzez kontakt z tym pozaziemskim pasożytem wzbogaciło moją wiedzę i rozumienie wielu chorób, zresztą po totalnym oczyszczeniu się z Ustrojstwa przyszło wiele pięknych i mądrych chwil.

Lekcja trzecia: Dbaj o równowagę w emocjach, nie folguj skrajnym energiom, bez względu czy jest to żałoba, czy ekstaza radości, i nie wywołuj wilka z kosmicznego lasu!
Never!